Η ισορροπία του τρόμου

Λίγες φορές έχουμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε κατάματα την ανάκαμψη (γνωστό και ως «greecovery»), τη σταθερότητα, την έξοδο από την κρίση, την ελπίδα, την αξιοπρέπεια, την ανάπτυξη και βέβαια το «success story», την ελληνική ιστορία της δημοσιονομικής επιτυχίας.

 Όλες αυτές οι «παχιές» λέξεις έχουν χρησιμοποιηθεί κατά κόρον και απαντώνται σε κάθε ομιλία του πρωθυπουργού και των περισσότερων υπουργών της κυβέρνησης. Στις λαϊκές αγορές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης φάνηκε ο βαθμός εγκυρότητας του κυβερνητικού λεξιλογίου. Φάνηκε το χάος, τα παραμορφωμένα από την αγωνία και την απελπισία πρόσωπα, η βιαιότητα του πλήθους, ο πανικός, το πλιάτσικο, η φυσική και ηθική κατάρρευση των ανθρώπων με τις βλαστήμιες και τις λιποθυμίες. Με μια φράση η κατάντια ενός λαού που η εξαθλίωση τον εξωθεί διαρκώς στα πιο κτηνώδη ένστικτα. Έχουν σημειωθεί ξανά ανάλογα περιστατικά σε διανομές δωρεάν τροφίμων. Αυτό όμως που συνέβη στις λαϊκές μια μέρα προτού ο Μάης δρασκελίσει το κατώφλι του χρόνου, δεν είχε προηγούμενο. Ακόμα και οι παραγωγοί οι οποίοι από νωρίς το πρωί μοίραζαν δωρεάν τα προϊόντα τους, σε μία κίνηση διαμαρτυρίας απέναντι στις ρυθμίσεις που προωθεί η κυβέρνηση για τον κλάδο τους, τα είχαν χαμένα. Κοιτούσαν εμβρόντητοι τους χιλιάδες συγκεντρωμένους να σπρώχνονται για μία σακούλα λαχανικά. Κάποιοι δε δίστασαν να χτυπηθούν για τη θέση τους στην ουρά ή για μία τσάντα που την είχαν πιάσει παραπάνω από ένα χέρια. Στον Κολωνό το πλήθος ήταν τόσο μεγάλο που σχεδόν έκλεισε η Λένορμαν. Τελικά οι τέσσερις χιλιάδες πολίτες έσπασαν την ουρά και μαζί της έσπασαν και τον στημένο πάγκο των εκατό μέτρων, στην προσπάθειά τους να αρπάξουν ό,τι μπορέσουν. «Εικόνες ντροπής», ωρύονταν πρωινιάτικα συγκεκριμένοι τηλεπαρουσιαστές της απαλής επανάστασης, οι οποίοι από τη μια καταγγέλλουν τα συμβάντα και από την άλλη φροντίζουν να μη φτάσουν ποτέ στην ουσία του ζητήματος, εκ φόβου μήπως και χαθεί η ισορροπία του τρόμου ανάμεσα στην αλήθεια και στα πολλά μικρά, ενίοτε και λίγο μεγαλύτερα ψέματα, που μεταδίδονται με τη μορφή ραδιοτηλεοπτικών καταιγίδων. Αυτή άλλωστε είναι μια ισορροπία που χαρακτηρίζει ιστορικά όλους τους σύγχρονους πολέμους. Γιατί όχι και τον δικό μας;           

                                                                           ο Λουκάς και ο Σόλων