Aν εκείνο το μαύρο ξημέρωμα…

Του Γιώργου Μαρινόπουλου

Aν εκείνο το μαύρο ξημέρωμα, όταν αντίκρισαν τους ΜΑΤατζήδες να σπρώχνουν, να ψεκάζουν με χημικά, να ρίχνουν στο έδαφος και πάνω σε διερχόμενα αυτοκίνητα τους συναδέλφους τους, παράταγαν κάμερες και μικρόφωνα, έσκιζαν και πέταγαν στον κάλαθο των αχρήστων το κωλόχαρτο της παράνομης πρόσληψης τους κι ανηφόριζαν προς το Ραδιομέγαρο, σήμερα θα τους αγαπούσα όχι όπως παλιά μα ακόμη περισσότερο...

Αν προς τα 'κει ανηφόριζαν και όσοι δεν πήγαν στο μόρφωμα αλλά "εξαφανίστηκαν" ως δια μαγείας μήνες τώρα...
Αν...
Ο πόνος για το φέρσιμο τους είναι μεγαλύτερος κι απ' όταν έφυγαν γι' άλλες, διεφθαρμένες κι ένοχες πολιτείες. Και στην περίπτωση μου, ενός ελλειμματικού στην καθώς πρέπει διαχείριση των συναισθημάτων ταπεινού Ηλειοκρητικού, ξεπερνιέται μόνο με οργή. Μόνο με οργή...