Στη δίνη του νυχτερινού φωτός

Κοιτάζοντας το νυχτερινό ουρανό, η Σελήνη έχει ήδη αρχίσει να φθίνει παρότι το φως της εξακολουθεί να λάμπει, μεθυστικό και ουράνιο. Κάθε νύχτα θα χάνει και λίγη από τη φωτεινότητά της. Μία αέναη πάλη μεταξύ φωτός και σκοταδιού όπως την καταγράφουν από την επιφάνεια της γης τα μάτια των ανθρώπων.

 Κοιτάζοντας το αυγουστιάτικο φεγγάρι και γνωρίζοντας πως σε λίγες μέρες θα έχει χαθεί από τον ουρανό μας, οι σκέψεις μπερδεύονται μεταξύ τους. Γίνονται ένα αξεδιάλυτο μίγμα παραστάσεων και συναισθημάτων. Από τη δική μας ζωή στις ζωές των άλλων. Από την ερημική πόλη και το καθάριο φως της κυκλαδικής πολιτείας στη φρίκη του πολέμου που απλώνεται σκορπώντας το θάνατο, λίγο έξω από την πόρτα μας. Είναι όλα τόσο παράξενα. Το γέλιο και η τραγωδία παλεύουν στον ουράνιο θόλο. Πότε γίνονται ένα και πότε κυριαρχούν. Πότε η θλίψη αυτού του κόσμου καταβάλλει και πότε εξανεμίζεται από την απέραντη χαρά ή την ευχαρίστηση των δώρων του. Σε λίγο η Σελήνη θα σβήσει νικημένη από τη νύχτα. Η τελευταία θα κυριαρχήσει για μερικές μέρες και ύστερα θα χάνει σταθερά έδαφος, ενώ το φως θα πλημμυρίζει όλο και πιο πολύ αυτό το υπέροχο ουράνιο σώμα που είναι τόσο στενά δεμένο με τον πλανήτη μας. Ακόμη όμως και σε κείνο το διάστημα που το φεγγάρι κρύβεται από τη ματιά μας, το φως βρίσκει το δρόμο του και εξακολουθεί να υπνωτίζει, καταφέρνοντας να εκδιώξει για λίγο ό,τι ειδεχθές ενδημεί σε τούτο τον κόσμο και στις παρυφές του νου. Τα άστρα θα λάμπουν. Γύρω θα επικρατεί ηρεμία. Μόνο μέσα από τα δέντρα θα ακούγεται η θερινή συναυλία των πιο απίθανων μουσικών πλασμάτων. Ίσως και το κύμα που αργόσυρτα θα απλώνει το σώμα του επάνω στη νωπή άμμο. Για λίγη ώρα θα ξεχάσουμε το κλάμα των παιδιών και την απόγνωση των μεγάλων, τη θλίψη αυτού του κόσμου. Όλα θα είναι εν τάξει.    

                                                                                       ΦΙΛΗΒΟΣ