Τρελός ο κόσμος

Δε θέλω να σταθώ ούτε στον «γεννημένο αντικομμουνιστή» Μπαλτάκο, ούτε στον πατριώτη Κασιδιάρη, ούτε στον θρήσκο Σαμαρά, ούτε στον αρχαιολάτρη Γεωργιάδη, ούτε στον δημοκράτη Βορίδη˙ σε κανέναν τους.

Μόνο χαμογελώ πικρά με πολλούς που κατά καιρούς μου έχουν δηλώσει ότι ψήφισαν Χρυσή Αυγή για να πλακώσουν στο  ξύλο τους διεφθαρμένους πολιτικούς. Κρίμα που ο τραμπούκος γιος του Μπαλτάκου βιαιοπράγησε εναντίον Χρυσαυγιτών βουλευτών, επειδή οι τελευταίοι τόλμησαν να μας δώσουν μία γεύση από τις ανάρμοστες σχέσεις του κράτους με το πάλαι ποτέ παρακράτος. Όσο σημαντικό λοιπόν κι αν είναι το θέμα, δεν αξίζει να ασχολείται κανείς επί μακρόν μαζί του. Μόνο και μόνο γιατί τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει μετά από αυτή την «απίστευτη» αποκάλυψη. Λες και δεν έκανε «μπαμ» από μακριά ο εκλογικός σχεδιασμός της κυβέρνησης για μία σοβαρότερη Χρυσή Αυγή, προτού βεβαίως δολοφονηθεί ο Παύλος Φύσσας και επανακαθοριστούν αναγκαία οι συσχετισμοί (λέγε με Μπάμπη Παπαδημητρίου). Δεν πρόκειται να βρουν τώρα το φιλότιμο και να σηκωθούν να φύγουν από μόνοι τους όπως δεν το βρήκαν ποτέ σε ανάλογες περιπτώσεις και ποτέ δε θα το βρουν. Αυτά είναι ζητήματα βαθύτερη ηθικής και αξιοπρέπειας που δεν έχουν μπορούν να καμία δυνατή συνάφεια με τη συγκεκριμένη «δεξαμενή» εξουσίας και τους ανθρώπους της.

Θέλω όμως να δώσω έμφαση σε κάτι που θα μας βοηθήσει στις δύσκολες μέρες που βλέπουμε. Που αναρριχάται πολύ πάνω από το ειδικό και ατενίζει την εικόνα στην ολότητά της, όπως παρατηρείς τις αλλαγές σε ένα τοπίο όταν το κοιτάς από ψηλά. Είναι ο Κέδρος, ο φημισμένος εκδοτικός οίκος που γιορτάζει τα εξήντα χρόνια της βαρυσήμαντης πορείας του στο χώρο, με ένα αφιέρωμα στον θεατρικό συγγραφέα Ευγένιο Ιονέσκο, τον κυριότερο ίσως εκπρόσωπο του θεάτρου του παραλόγου. Αλλά ενώ το «Théâtre de l'Absurde» (τι υπέροχα που ηχεί στη γαλλική) θέλει να μας δείξει ακριβώς ότι η ζωή είναι χωρίς νόημα και ότι το χάος κυριαρχεί σε όλες τις εκφάνσεις της, δεν μπορούμε ποτέ να παραιτηθούμε από την αναζήτηση αυτού του νοήματος που τα συνδέει όλα και τα ενοποιεί δίχως να αλλοιώνει τη φύση τους. Τι κι αν «πέφτουμε» ξανά και ξανά στο παράλογο; Είτε έτσι ή αλλιώς, αυτός ο κόσμος ήταν πάντοτε τρελός…     

ο Λουκάς και ο Σόλων