«Όσα χρόνια και αν περάσουν, νιώθω ακόμα ένα μικρό Ζιζάνιο!»

Η Γεσθημανή Ρουμπάνη, ενεργό μέλος του «Φεστιβάλ Κινηματογράφου» μιλά στην «Π»

Συνέντευξη στο μαθητή Κωνσταντίνο Γκελντή
(Επιμέλεια Κική Κολοβέρου, ΣΥΝ φωτογραφία του Geldiskos

Γεσθημανή Ρουμπάνη. Η 22χρονη φοιτήτρια της Σχολής Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του ΕΜΠ από τον Πύργο, μιλά στο μικρό δημοσιογράφο της «Πρωινής» Κωνσταντίνο Γκελντή για την τεράστια προσφορά του Φεστιβάλ Κινηματογράφου για Παιδιά και Νέους Ολυμπίας, στην πόλη αλλά και σε όλους τους συμμετέχοντες αλλά κυρίως για τις εμπειρίες και τη χαρά που απολαμβάνει κάθε χρονιά που συμμετέχει σε αυτό.

Αρχικά, πες μας λίγα πράγματα για σένα…

«Ωραία, ας τα πάρω από την αρχή… Με λένε Γεσθημανή, αν και οι περισσότεροι με γνωρίζουν ως Μάνια. Γεννήθηκα στις 30 Μαρτίου 1991 και αν με το «πού», εννοείς νοσοκομείο, στην Πάτρα! Αλλά είμαι Πυργιώτισσα. Αφού ήμουν αρκετά τυχερή ώστε να «κερδίσω χρονιά», τα σχολεία από τα οποία πέρασα είναι το 5ο δημοτικό, το 1ο Γυμνάσιο (πριν το γκρεμίσουν!) και το 3ο Λύκειο, όλα στον Πύργο. Οι γονείς μου λένε ότι ήμουν πολύ καλή μαθήτρια, αλλά δεν ξέρω, μήπως ευλογούν τα γένια τους; Ρωτήστε τους καθηγητές μου! Τώρα είμαι τελειόφοιτη στη σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του ΕΜΠ, οπότε τα τελευταία χρόνια ζω στην Αθήνα».

Από ποια ηλικία συμμετέχεις στο φεστιβάλ;

«Από τότε που θυμάμαι να υπάρχει Φεστιβάλ! Η μαμά μου είναι εκπαιδευτικός και πάντα με πήγαινε να δούμε ταινίες στον Απόλλωνα. Με την τάξη του δημοτικού μας πήγαιναν ενίοτε και σε εργαστήρια ζωγραφικής. Μόλις ξεκίνησα το Γυμνάσιο, μπορούσα πλέον να συμμετέχω και στα εβδομαδιαία εργαστήρια της Camera Zizanio – τα οποία ήταν πολύ λιγότερα και διαφορετικά από αυτά που ξέρουν οι μαθητές τώρα».!

Τι ήταν αυτό που σου άρεσε περισσότερο;

«Η ενεργή μου συμμετοχή ξεκίνησε στο Γυμνάσιο, το ηλικιακό όριο που ισχύει ακόμη και σήμερα στα περισσότερα εργαστήρια. Έτσι άρχισα με την εφημερίδα των Ζιζανίων, αλλά δεν άργησα να καταλάβω ότι δεν ήταν το φόρτε μου! Αυτό που με ενθουσίαζε πάντα ήταν τα εργαστήρια σκηνοθεσίας και μοντάζ. Γι' αυτό άλλωστε παραμένω σε αυτά μέχρι σήμερα!».

Τι πιστεύεις ότι σου προσφέρει η συμμετοχή σου στο Φεστιβάλ;

«Από πρακτικής άποψης, λίγο – πολύ, έχω καταφέρει να μάθω σκηνοθεσία, μοντάζ, κάμερα... Οπότε γνώση μου έχει προσφέρει απλόχερη!  Όπως συνηθίζω να λέω όταν με ρωτούν τι κάνω για το φεστιβάλ: «Ό,τι με χρειάζονται!». Γενικώς αυτή η χαρά του να μπορείς σιγά -σιγά να αποκρυπτογραφείς τη γλώσσα του κινηματογράφου, είναι ίδια με τη χαρά της ανακάλυψης!

Τα υπόλοιπα είναι πάνω – κάτω γνωστά σε όποιον συμμετέχει ενεργά: έχεις την ευκαιρία να δημιουργήσεις, να δουλέψεις ομαδικά, να εμπνευστείς, να πάρεις το ερέθισμα για να κάνεις κάτι δικό σου και να εμβαθύνεις σε ό,τι σε ενδιαφέρει περισσότερο – δεν είναι τυχαίο που πολλά από τα παλιά αλλά και τα ενεργά «Ζιζάνια» έχουν ακολουθήσει σπουδές σχετικές με κινηματογράφο, τηλεόραση και θέατρο! Κάνεις φίλους από όλο τον κόσμο, πολλές φορές και ταξίδια στο εξωτερικό. Μάλιστα, το δέσιμο που αποκτάς με άτομα τα οποία ναι μεν έχεις μόλις γνωρίσει, αλλά καταλήγεις μέσα σε μία εβδομάδα να μοιραστείς τόσα πολλά, είναι εκπληκτικό!

Το ζήτημα είναι όμως να σκεφτούμε το τι προσφέρει το Φεστιβάλ στην πόλη του Πύργου, όχι μόνο σε εμένα, εσένα και τους υπόλοιπους συμμετέχοντες. Και για να μην επεκταθώ πάνω σε αυτό – μιας και ξεφεύγω από την ερώτησή σου – θα κάνω δύο ερωτήσεις με τη σειρά μου, για να τις σκεφτεί ο καθένας μας: 1. Υπάρχει άλλη περίοδος εκτός της πρώτης εβδομάδας του Δεκέμβρη που η πόλη μας είναι τόσο ζωντανή; 2. Υπάρχει άλλη παρόμοια διοργάνωση ή εκδήλωση στον Πύργο που να καταφέρνει να φέρει τόσο κοντά ανθρώπους που στην καθημερινότητά τους έχουν εντελώς διαφορετικές ασχολίες; Αυτά».

Η Μάνια αρκετά χρόνια πρίν, κατα τη συμμετοχή της στο Φεστιβάλ...

Θυμάσαι κάτι που να έχει συμβεί όλα αυτά τα χρόνια στο φεστιβάλ και δεν θα το ξεχάσεις ποτέ;

«Θα ήθελα να σου δώσω τη διπλωματική απάντηση πως «είναι τόσα πολλά αυτά που θυμάμαι που δε μπορώ να διαλέξω», αλλά η αλήθεια είναι πως υπάρχει κάτι που δε θα ξεχάσω. Όσο απρόσωπο κι αν σου ακούγεται, αυτό είναι ένα e-mail που έλαβα όταν πήγαινα Γ' Γυμνασίου. Ήταν στην ουσία πρόσκληση για ένα φεστιβάλ κινηματογράφου στην Ουγγαρία, από τον υπεύθυνο του εργαστηρίου που είχα παρακολουθήσει τότε, τον Kálmán Czibolya. Και δε θα το ξεχάσω, για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί όταν μου το είχε πει αρχικά ότι θα με προσκαλέσει, νόμιζα πως έκανε πλάκα, σοβαρά τώρα! Δεύτερον – και βασικότερο – αυτή η ιστορία μου φέρνει στο μυαλό τους ανθρώπους χωρίς τους οποίους δε θα είχα ποτέ ούτε εγώ, ούτε ένα σωρό άλλα παιδιά τέτοιες ευκαιρίες: τους Δημήτρη Σπύρου, Νίκο Θεοδοσίου και Χρήστο Κωνσταντόπουλο, οι οποίοι δε χρειάζονται συστάσεις. Μαζί με αυτούς και πολλά άλλα πρόσωπα που δουλεύουν για το Φεστιβάλ όλο το χρόνο για να παραμένουμε δυνατοί. Μπορώ να κάνω και μια ιδιαίτερη αναφορά στη Λητώ Θεοδοσίου; Θα κάνω. Ξέρει αυτή! Α, και να μην ξεχάσω να πω «χαρά στο κουράγιο των γονιών μου», γιατί προσωπικά δε γνωρίζω αν θα άφηνα το 14χρονο παιδί μου να ταξιδέψει κάπου που δεν ξέρω, με άτομα τα οποία δεν ξέρω! Ευχαριστώ μαμά και μπαμπά – κλισέ, αλλά χρειαζόταν, πίστεψέ με!».

Το φεστιβάλ για μια ακόμη χρόνια τελείωσε.. τι έχεις να πεις για το φετινό, για όλα τα προηγούμενα αλλά και τα επόμενα;

«Ότι όσα χρόνια κι αν περάσουν, εγώ νιώθω ακόμα ένα μικρό «Ζιζάνιο»”, κολλημένο κάπου στα 15... Αλήθεια!!! Αν και το εννοώ αυτό, ας σοβαρέψω λίγο την απάντησή μου. Για τα παλιά Φεστιβάλ, δεν έχω να πω πολλά. Έχουν γίνει, τα έχουμε ζήσει, νιώθω τυχερή που ήμουν εκεί και μου χάρισαν τόσες στιγμές. Για το φετινό, μιας και είναι πρόσφατο, θα σου πω ότι νιώθω δικαιωμένη βλέποντας αυτά που μπορούμε να καταφέρουμε, όταν κάτι το στηρίζει ο κόσμος, ακόμα κι αν είναι αντίξοες οι συνθήκες! Για το επόμενο φεστιβάλ, που ΝΑΙ, θα έρθει, θα κλέψω κάποια λόγια του κύριου Δ. Σπύρου. Πρέπει να φοβόμαστε; Όχι, δεν πρέπει. Ο κόσμος δείχνει έμπρακτα ότι θέλει το Φεστιβάλ και το στηρίζει. Έτσι ακριβώς πρέπει να συνεχίσουμε. Και δεν πρέπει να φοβόμαστε, γιατί θα τα καταφέρουμε. Το Φεστιβάλ δεν ανήκει σε κανέναν προσωπικά, το χτίζουμε όλοι για όλους. Και αυτό είναι που κάθε χρόνο περνάει στο μυαλό όλο και περισσότερων! Για να κλείσω, θα ήθελα να εξομολογηθώ κάτι προσωπικό, που είπα στη μητέρα μου την ώρα της φετινής τελετής λήξης. «Μαμά, δε μπορώ να με φανταστώ να λείπω από φεστιβάλ». Η απάντησή της;

«Το ξέρω». Τώρα κρατήστε αυτή τη στιχομυθία και βάλτε στη θέση μου οποιοδήποτε άλλο μικρό ή μεγάλο “Ζιζάνιο”. ΑΥΤΟ είναι το Φεστιβάλ μας».

Πώς εξηγείς τη συμμετοχή σου στο φεστιβάλ όλα αυτά τα χρόνια και αν θεωρείς ότι το "επάγγελμα" που επέλεξες εχει σχέση με την ενασχόληση σου αυτή;

"Όσο κι αν σου φαίνεται περίεργο, υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι με τους οποίους η αρχιτεκτονική συνδέεται με τον κινηματογράφο... Αλλά εγώ δεν επέλεξα τη σχολή μου για κανέναν από αυτούς! Η αρχιτεκτονική προέκυψε από ένα άλλο χόμπυ που είχα από πολύ μικρή, τη ζωγραφική. Μεγαλώνοντας έχω συνειδητοποιήσει πως τίποτα από αυτά που κάνω στον ελεύθερό μου χρόνο, δε θα μπορούσα να το κάνω ως δουλειά, πολύ απλά γιατί αναπόφευκτα θα άλλαζε ο τρόπος που το βλέπω και από κάτι το ψυχαγωγικό, θα γινόταν κάτι αναγκαστικό για να βγάζω τα προς το ζειν. Οι σπουδές που επέλεξα με καλύπτουν πάρα πολύ, αλλά ξεκίνησα με τη λογική πως αυτή θα γίνει η δουλειά μου, κατάλαβες;
Παρ' όλο λοιπόν που δεν έχει σχέση με τη δουλειά μου το Φεστιβάλ, η συνεχής συμμετοχή μου σε αυτό είναι στο μυαλό μου πέραν από μια ευχάριστη ασχολία και κάτι σαν υποχρέωση, με την καλή έννοια. Από τη στιγμή που ξέρω πως μπορώ να προσφέρω, νιώθω την υποχρέωση να ρυθμίσω το πρόγραμμά μου και να το κάνω. Θεωρώ πως για να λειτουργήσει αυτός ο θεσμός, είναι απαραίτητη μια ομάδα ανθρώπων που όχι μόνο αγαπούν αυτό που κάνουν και γι' αυτό δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό, αλλά που νιώθουν και εξαιρετικά υπεύθυνοι για την όποια αρμοδιότητα έχουν. Ε, ένας από αυτούς τους ανθρώπους θέλω και προσπαθώ να είμαι κι εγώ με τη σειρά μου".