Δυσοίωνα μηνύματα

Γράφει ο Σωτήρης Μανιάτης

Όταν σε μια χώρα η κυβέρνηση βάζει το χέρι της, για πολλοστή φορά, στην τσέπη του συνταξιούχου των 550 ευρώ για να του πάρει παραπάνω 250 ευρώ ως επιπλέον φόρο, τα συμπεράσματα μόνο ευοίωνα δεν μπορεί να είναι. Γιατί αυτός ο συνταξιούχος με την εξαιρετικά «παχυλή» σύνταξη έχει, ουσιαστικά, να επιλέξει αν θα τα βγάλει πέρα μισό μήνα ή δεν θα πληρώσει για πρώτη φορά την εφορία. Και πολλοί εξ΄ αυτών είναι σίγουρο ότι θα επιλέξουν το δεύτερο.

Το ίδιο κράτος ζητάει από τους ήδη εξαντλημένους χαμηλόμισθους, που την τελευταία τριετία είδαν το εισόδημά τους να εξανεμίζεται, να πληρώσουν περισσότερη εφορία εξαιτίας της……

τεράστιας μείωσης του αφορολογήτου. Ενώ, λοιπόν, έχουν υποστεί μειώσεις μισθών που μπορεί να ξεπερνούν και το 35%, καλούνται να πληρώσουν τώρα περισσότερους φόρους. Κάτι που για πολλούς εξ’ αυτών θα είναι, επίσης, αδύνατο. Και από το να ζήσουν την οικογένειά τους, τα παιδιά τους, να κρατήσουν τα σπίτια τους ή να μην πληρώσουν τους φόρους (έστω και σε δόσεις) θα επιλέξουν μάλλον το δεύτερο. Ειδικά αν σκεφθεί κανείς ότι για να εξασφαλίσουν φέτος τη θέρμανσή τους θα πρέπει να πληρώσουν 40% περισσότερα χρήματα από πέρυσι, λόγω της εξίσωσης του πετρελαίου θέρμανσης με αυτό του κίνησης.

Την ίδια ώρα η ανεργία συνεχίζει την ανοδική της πορεία και η κυβέρνηση θέλει να εισπράξει αυξημένους φόρους από ανέργους του 2012 για τα εισοδήματα του 2011. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, που βιώνουν την αβεβαιότητα του αύριο και τη βαρβαρότητα της ανεργίας δεν θα επιλέξουν αυτή τη φορά να είναι και πάλι εντάξει με τις παράλογα αυξημένες φορολογικές τους υποχρεώσεις. Θα κοιτάξουν πρωταρχικά να εξασφαλίσουν την επιβίωση της οικογένειάς τους και τη δική τους, μέχρι τουλάχιστον να βρεθεί νέο εργασιακό στήριγμα. Όταν και αν βρεθεί υπό τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί.

Οι ΔΟΥ, πάλι, θυμήθηκαν τώρα ξεχασμένα ληξιπρόθεσμα χρέη σε βάθος δεκαετίας για πολλά εκ των οποίων δεν είχαν καν ενημερώσει εγκαίρως τους υπόχρεους. Ορισμένοι τουλάχιστον εκ των οποίων, τότε, μπορεί να φρόντιζαν έστω σε δόσεις να εξοφλήσουν τις υποχρεώσεις τους, που δε θα ήταν και υπέρογκες όπως τώρα που έχουν συσσωρευτεί, αλλά πλέον μέσα στον κυκεώνα που βρίσκονται το πιο πιθανό είναι να τις αγνοήσουν πλήρως.

Κάπως έτσι, είναι σχεδόν βέβαιο ότι η κυβέρνηση δεν θα μπορέσει να εισπράξει τα προϋπολογισμένα έσοδα. Και τότε τι θα γίνει αλήθεια; Θα αναζητηθούν και πάλι περικοπές και νέα φορολογική αφαίμαξη; Μέχρι στιγμής όλες οι κινήσεις οδηγούν σε αδιέξοδο που δημιουργεί ασφυκτικές καταστάσεις στην πλειονότητα των πολιτών καθώς δεν έχει χτυπηθεί η φοροδιαφυγή, δεν έχει προχωρήσει καμία σοβαρή μεταρρύθμιση, καμία ουσιαστική αλλαγή, δεν υπάρχει η ελάχιστη αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας, δεν έχουν επιτευχθεί επενδύσεις, δεν έχει αλλάξει το όποιο παραγωγικό μας μοντέλο με την ύφεση να διογκώνεται…

ShareΠηγή: ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ Αναρτήθηκε στο Τρομακτικό.net, Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2012,

Στις 8 Αυγούστου, ο Πρόεδρος της ΕΚΤ κ. Draghi έκανε μια δήλωση-βόμβα: Με γλώσσα διπλωματική πλην σαφέστατη παραδέχθηκε ότι η ευρωζώνη βρίσκεται σε διαδικασία διάλυσης (1) και υποσχέθηκε ότι η ΕΚΤ θα κάνει ό,τι χρειάζεται για να αποφευχθεί μια τέτοια εξέλιξη.

Μάλιστα, προανήγγειλε την 6η Σεπτεμβρίου, αύριο, ως την μέρα που θα ανακοίνωνε τα εργαλεία με τα οποία θα θέσει τέλος στην τρέχουσα διαδικασία αποδόμησης της ευρωζώνης. Όλος ο πλανήτης αναμένει με κομμένη την ανάσα την αυριανή ανακοίνωση του κ. Draghi. Στις γραμμές που ακολουθούν θα αναφερθώ σε αυτό που νομίζω ότι θα ήθελε να ανακοινώσει ο Πρόεδρος της ΕΚΤ και, κατόπιν, σε αυτό που πιστεύω ότι, τελικά, θα ανακοινώσει.

Των οικιών ημών εμπιμπραμένων, ημείς άδομεν και 5.614 εξ ημών το γλεντάνε κιόλας χορεύοντας ομού κι όλοι μαζί συρτάκι για να μπουν στα ρεκόρ Γκίνες και ταυτοχρόνως

να «ενισχύσουν το ηθικό» του έθνους που δυσπραγεί, να «δώσουν έναν τόνο αισιοδοξίας» κι άλλα τέτοια πιασάρικα παρόμοια, απότοκα

ενός τηλεορασάκικου τρόπου σκέψης που θα άφηνε ακόμα και τον τζίτζικα (του παραμυθιού με τον μέρμηγκα) άφωνο.

Τι να πω; μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι (πλην όμως όχι! άλλη δουλειά δεν έχει ο Κύριος παρά να μηχανεύεται τον χαμό του ρωμαίικου) - μωραίνει όμως ον βούλεται απολέσαι η πολλή τηλεόραση, ο ρηχός δημόσιος λόγος, η αβάσταχτη ελαφρότης του μελό που μας δέρνει - συχνά πιο ελαφρόμυαλου κι απ’ τα τούρκικα σίριαλ που μας έχουν καρφώσει στον εγκέφαλο.

Ζεϊμπέκικα αλά Γιωργάκη μπροστά στον Τζεμ, τσιφτετέλια πάνω στα τραπέζια και τις πίστες, όπου πρωτοπόρησε η εθνική μας γκλαμουριά του λάιφ στάιλ και της λαμογιάς,

μόνον οικεία κακά μάς θυμίζουν πλέον, απ’ αυτά που μας έφεραν έως εδώ.

Κακέκτυπα αυτών των συμπεριφορών, όπως ο χορός των 5.614 αθλοφόρων των Γκίνες, όχι μόνον δεν εξορκίζουν την κρίση (πώς θα μπορούσαν;) αλλά βυθίζουν σε βαθειά μελαγχολία τις σκιές εκείνων που χόρεψαν άλλους χορούς, στο Ζάλογγο, το Αρκάδι, το Κούγκι - όμως τι λέω; τι ανίερες συγκρίσεις κάνω;

Ζούμε σε μια χώρα που πλέον καταδιώκονται οι νεφροπαθείς, οι ανάπηροι, οι καρκινοπαθείς, οι χρονίως πάσχοντες

κι εμείς καθόμαστε παράλυτοι στ’ αυγά μας κι ακούμε τα μέτρα να φέρνουν το ένα το άλλο.

Διότι αυτή η τακτική των αλλεπάλληλων σοκ στο ίδιο κόλπο είναι: εξαγγέλλονται, φέρ’ ειπείν, μέτρα 11,6 δισ., σε παίρνει η σφαίρα ξώφαλτσα ή ανάμεσα στα μάτια (το ίδιο είναι), αγανακτείς, βρίζεις, λέγε-λέγε τα παπαγαλάκια εμπεδώνεις τα μέτρα που σε σκότωσαν, τα μηρυκάζεις, τα χωνεύεις -εν τέλει τα αποδέχεσαι- και τότε: τσουπ

νέα μέτρα! Χειρότερα! Περισσότερα! Πανικός! Ωρύεσαι! Αλλά σε έχουν ήδη βάλει στο χέρι, σε έχουν ήδη εκπαιδεύσει να ετοιμάζεσαι για το χειρότερο! κι όταν

το χειρότερο έρχεται, εσύ ήδη άλλο ακόμα χειρότερο περιμένοντας το καταπίνεις - και πάει λέγοντας το κακό.

Τα «τελευταία» κάθε φορά μέτρα έχουν διαρκώς ουρά, έχουν διαρκώς συνέχεια. «Νέα μείωση μισθού» σου λένε, δεν βγαίνουν τα 11,6 δισ., χρειαζόμαστε 13,5 δισ. που είναι 18,2 δισ. - χραπ

σου κόβουν και το πενθήμερο!

Σου κόβουν ό,τι απέμεινε απ’ τον 13ο και τον 14ο μισθό (σήμερα απ’ τους συνταξιούχους και τους δημοσίους υπαλλήλους, αύριο από τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα) και εσύ το καταπίνεις κι αυτό διότι κάτι άλλο ακόμα χειρότερο περιμένεις. Κι ύστερα σου φταίει ο διπλανός σου, το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ που έγινε ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν γίνεται ΠΑΣΟΚ, σου φταίνε όλοι, άρα

ουδείς.

Κι αυτοί που όντως φταίνε συνεχίζουν το «Σοκ και Δέος», την «Καταιγίδα της Ερήμου» με τον πανικό, τους «λαγούς», τις διαρροές, τα παπαγαλάκια, τρελαίνεσαι, μπερδεύεσαι, τα παρατάς κι αφήνεις μόνον την απελπισία σου να ελπίζει...

Σε τι όμως μπορεί να ελπίζει η απελπισία; σε σχολεία που έχουν φέτος βιβλία, αλλά δεν έχουν πετρέλαιο;...

Είναι το αποκατασταθέν αυτονόητο (να έχουν δηλαδή βιβλία τα σχολεία) ικανή συνθήκη για να πραγματώνεται το αδιανόητο, να μην έχουν δηλαδή πετρέλαιο, απρόσκοπτη διδασκαλία, όλο και πιο πλούσιους πόρους;

Δεν πάμε μόνον στραβά σαν τον κάβουρα, αλλά και προς τα πίσω σαν τους ηττημένους στρατούς - ίσως όμως πάλι, μπορεί και να κάνω λάθος. Ισως ένα συρτάκι (στα κάρβουνα) να είναι κάτι που θα μπορούσε να με εγκαρδιώσει, αν και οι αναστενάρηδες σ’ αυτήν τη χώρα είναι πολύ λιγότεροι από 5.614!

Αρα, στερούμεθα εμπροσθοφυλακής...

ΠΗΓΗ . email:   Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.

Του Χρήστου Βορλόκα

Πόσοι πολιτικοί δεν επένδυσαν σε ολόκληρες καμπάνιες, χρησιμοποιώντας τη λέξη «μέλλον»! «Το μέλλον δεν μπορεί να περιμένει», έλεγε κάποτε το σλόγκαν ενός επίδοξου αλλά βραχύβιου πολιτικού κόμματος που για αρχηγό του είχε τον σημερινό πρωθυπουργό. Με τη «μαγική» αυτή λέξη έπαιξαν και πολιτικά πρόσωπα από την Ηλεία. Πού να το φανταζόμαστε εμείς ότι αυτό που εκείνοι αποκαλούσαν «μέλλον» θα ήταν σήμερα μια γεύση παρελθόντος, καθώς η καθήλωση κάθε μορφής ανάπτυξης μας οδηγεί ολοταχώς προς τα πίσω.

Κι όμως, οι αυτοκτονίες συνεχίζονται...

Αντιθέτως προς το κοινώς λεγόμενο, ιδιαιτέρως μάλιστα μετά από τυχόν στραβές, ότι «η ζωή συνεχίζεται», συνεχίζονται

και οι αυτοχειριασμοί.

Συνεχίζονται και πυκνώνουν.

Ερευνα του Καίμπριτζ που δημοσιεύθηκε στη Βρετανική Ιατρική Επιθεώρηση «British Medical Journal», διαπιστώνει ότι, από το 2008, όταν εκδηλώθηκε η κρίση, η Ελλάδα και η Ιρλανδία είναι πρώτες στις αυτοκτονίες.

Αυτή η θλιβερή πρωτιά ουδέποτε έως τώρα είχε σημειωθεί για τη χώρα μας...

Και εμείς, οι πιο πολλοί, νομίζαμε, έως προσφάτως τουλάχιστον, ότι η Ελλάδα με τον ήλιο της, τη θάλασσα και τις άλλες της ομορφιές είναι αφ’ εαυτής φάρμακο που αμβλύνει τέτοια προβλήματα.

Και ίσως εν τέλει να είναι, ίσως χωρίς την Ελλάδα-φάρμακο, οι αυτοκτονίες στη χώρα μας να ήταν πολύ περισσότερες.

Ο Κομφούκιος (ή ο Λάο Τσε; αρχίζω να μη θυμάμαι πια, με τόσα που όλων μας τον νου σκοτίζουν) έλεγε ότι για μια μακρά πορεία προϋπόθεση είναι το ένα, πρώτο, βήμα. Για το ανεπανόρθωτο επίσης αρκεί ένα βήμα, το τελευταίο.

Πώς παίρνει κανείς μιαν τέτοιαν απόφαση και για ποιους λόγους, είναι ένα θέμα τόσον πολύπλοκο, όσον το σύμπαν του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά σε συνδυασμό με το άπειρον των συντελεστών γύρω του.

Ομως, η έρευνα του Καίμπριτζ εστιάζει στις «αυτοκτονίες της κρίσης». Παραθέτει στοιχεία από την κρίση του 1929, κάνει συγκρίσεις και προχωρεί σε συμπεράσματα.

Είναι αλήθεια ότι σε κάθε κοινωνία ενδημούν υποψήφιοι αυτόχειρες, αλλά αν μείνει κανείς σε αυτήν μόνον τη διαπίστωση και μάλιστα τη θεωρήσει ως ικανή και επαρκή εξήγηση του φαινομένου των

αυτοκτονιών στην Ελλάδα εν καιρώ κρίσης, δεν μπορεί παρά να χαρακτηρισθεί ο ίδιος ελαφρόμυαλος και η προσέγγισή του χυδαία. Οχι μόνον επιστημονικώς, αλλά και ηθικώς.

Μια ενδημία υποψηφίων αυτόχειρων που εξελίσσεται σε επιδημία αυτοκτονιών (που μάλιστα δηλώνουν οι ίδιοι τα αίτιά τους ως οικονομικά) την «εξηγεί» κανείς με τέτοια ρηχότητα

μόνον αν είναι κουτός ή νεοφιλελεύθερος, μόνον αν θέλει να απολογηθεί για ένα σύστημα στο οποίο συμμετέχει ενοχικά ή όχι, αρνούμενος όμως σε κάθε επίπτωση ότι είναι συνένοχος.

Οταν οι αυτοκτονίες άρχισαν να πυκνώνουν στην Ελλάδα στην εποχή της κρίσης, κάποιες γραφίδες, δημοσιογραφικές και άλλες, επιχείρησαν να υποβαθμίσουν το φαινόμενο σε μελό, σε συνοικιακό... λαϊκισμό των διαταραγμένων ή των αδύνατων χαρακτήρων που δεν εννόησαν το μεγαλείο της δημιουργικής λογιστικής και απέδρασαν από τον μάταιο τούτο κόσμο.

Θα ήταν ντροπή, αν δεν ήταν πονηρία.

Αυτοί που τέτοια έγραψαν όχι μόνον δεν εκλήθησαν οι ίδιοι να ζήσουν με 400 Ευρώ ή με μείον 600 Ευρώ τον μήνα, αλλά, οι περισσότεροι, ήταν και είναι απ’ τους «τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας», άνθρωποι δηλαδή ωφελημένοι απ’ το σύστημα, είτε ως παρατρεχάμενοι υπουργών, είτε ως κρατικοδίαιτοι ή πελάτες των κομμάτων, είτε ως φερέφωνα της μιντιακής τυραννίδας.

Δεν λέω ότι πρέπει να πεινάει κανείς για να δικαιούται να γράφει για τους πεινασμένους (αυτό όντως είναι λαϊκισμός), λέω όμως ότι δεν μπορούν να «φτύνουν πάνω στον τάφο» των αυτόχειρων εκείνοι που τους πήραν το φαϊ απ’ το τραπέζι,

εκείνοι που βοήθησαν τους Δυνατούς σε ένα ακόμα ανοσιούργημα, εκείνοι που απολογούνται για το... ηθικό δικαίωμα του Δυνατού να γαμάει και να δέρνει.

Ο Ναπολέων έλεγε ότι μία εφημερίδα αξίζει όσο δύο συντάγματα επιλέκτων - και τότε οι εφημερίδες ήταν ακόμα στην αρχή τους! φανταστείτε τι θα έλεγε ο Μεγάλος για την τηλεόραση σήμερα

και την ικανότητα της προπαγάνδας να φέρνει μέσω του χαζοκουτιού την πραγματικότητα τούμπα.

Διότι, αντί να ντρέπονται οι ασφαλείς για όσα ανάξια έγραψαν και είπαν για τους αυτοκτονήσαντες και τους αυτοκτονούντες,

έφθασαν να αισθάνονται αμηχανία (ακόμα και ντροπή) ορισμένοι απ’ τους συγγενείς και τους φίλους των εκδημησάντων - μπας και ήταν χαρακτήρες «αδύναμοι», μπας και δεν ήταν αρκετά δυνατοί ώστε να αντέξουν τον πολιτισμό των κοπρόσκυλων;

To αμετάκλητον της αυτοκτονίας είναι κάτι το τρομακτικό, αφορά και στους δυνατούς και στους αδύναμους - αν όμως παρέλθει η «στιγμή» και δεν συμβεί, μπορεί να μη συμβεί ποτέ. Κι αν

θέλετε, αυτή είναι και η προσωπική μου έκκληση γράφοντας αυτό το κείμενο: ο εξορκισμός της «κακιάς στιγμής» όπως την έλεγαν οι παλιοί. Οσον αφήνουμε να υπάρχει ένα «μετά», όλα μπορεί να εξελιχθούν αλλοιώς.

Ξέρω ότι αυτό δεν είναι αρκετό, όμως δεν μπορώ να συμβάλω περισσότερο και πιο δυνατά σε αυτό το πεδίο,

παρά λέγοντας μιαν κουβέντα ακόμα: ο κόσμος κατοικείται, όχι μόνον από τους ανθρώπους και όλα όσα συμβαίνουν,αλλά κι από τα πλάσματα του μυαλού μας - ουδείς είναι μόνος του αν αφεθεί στις νεράιδες των πηγών, τις ιστορίες των δένδρων, τις σκέψεις των φιλοσόφων και το τραγούδι της Γης.

Και στην πατρίδα μας, όσον κι αν την έχουν κακοποιήσει οι Δυνατοί, το τραγούδι της Γης ακούγεται σαν ένας ύμνος χρωμάτων, ακούγεται όπως οι παρέες φίλων, οι συνάξεις συντρόφων, τα στέκια θεών - don’t give up without a fight, όπως λέει ο Εθνικός Υμνος όλων των ανθρώπων, όλων των εποχών...

email:   Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.

ΠΗΓΗ  .enikos .gr

Γράφει ο ΑΛΕΞΗΣ Π. ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ, παρατρεχά­μενοι «διανο­ούμενοι» και μνημονιακοί δημοσιολόγοι βρήκαν την κατάλληλη ευ­καιρία να επι­τεθούν κατά 5.500 «προνο­μιούχων» συ­μπατριωτών τους και των οικογενειών τους. Το ίδιο έπραξαν και πράττουν με τη λεγόμενη «εργασιακή εφε­δρεία», όπου ο μνημονιακός νομοθέτης και οι εφαρμο­στές των αντικοινωνικών του ορέξεων αποδεικνύουν μείζονα ραδι­ουργία και ευρηματικότητα, αφού προ­ηγουμένως κατηγόρησαν το κράτος και τους δημόσι­ους υπαλλήλους ως ένα παράλογο νο­μικό μόρφω­μα, ως ένα καρκίνωμα στην πλάτη της τεμαχισμένης κοινωνίας!

Εφεδρεία

Η εφεδρεία ήταν και είναι μηχανισμός για την υλοποίηση των προδιαγεγραμμέ­νων από το μνημόνιο απολύσεων 150.000 υπαλλήλων του κρά­τους, χωρίς να λαμ­βάνονται υπόψη όσοι βγαίνουν στη σύντα­ξη, κατατρομαγμένοι από απειλούμενες νέ­ες ασφαλιστικές επι­δεινώσεις

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ

Το κατηγορώ της Λιάνας Κανέλλη σε όσους ''χτυπούν'' μετανάστες

''Δεν σε αναγνωρίζω ρε φίλε. Δεν σε αναγνωρίζω ρε άνθρωπε Ελληνα του διαβόητου 21ου αιώνα. Ούτε συμπολίτη θέλω να σε πω, ποτέ σύντροφος άλλωστε δεν ήσουν, εκείνο δε το συνάνθρωπε, εκείνο το ρε πατριώτη, κάπου κάπου σου κόλλαγε και δεν μετάνιωνα την καλημέρα που αντάλλασσα μαζί σου. Ησουνα περήφανος για την προσφυγική καταγωγή σου.

Κι ο διπλανός μας ακόμη περισσότερο, εκείνος που ανδρώθηκε στις γερμανικές αλυσίδες παραγωγής αλλά έμεινε λεύτερος, έλεγε, στο πνεύμα. Αμ εκείνη την άλλη τη φιλενάδα μας, την κοσμοπολίτισσα, που της άρεσε η έθνικ μουσική κι έκλαιγε με τα παιδάκια στα φανάρια και για τη δυστυχισμένη καντηλανάφτισσα, τη Ρουμάνα χήρα που δεν είχε στον ήλιο μοίρα, όχι μόνο δεν την αναγνωρίζω, αλλά δεν θέλω να την ξέρω.

Σας κοιτάω και βλέπω φάτσες τραβηγμένες απ΄ το μίσος. Μια φανατίλα, καλά κρυμμένη πίσω απ΄ το μικροαστισμό σας, έχει ποτίσει ακόμα και τις ρυτίδες των βλεφάρων σας. Το μάτι σας γέμισε απ΄ εκείνους τους κόκκους σκιάς που σπάνε το φως της καλοσύνης, και το δείχνουν όπως είναι, μάτι θεριού πεινασμένου και ματαιόδοξου, μάτι απαίδευτο στο κάλλος.

Μόλις δείτε ή ακούσετε πως κάποιος άθλιος ψωροκασίδης, ντυμένος στα μαύρα Ελληναράς, χτύπησε, έσφαξε, έλιωσε έναν όποιον αλλοεθνή, αλλόθρησκο, αλλόδοξο, αλλόχρωμο, μετανάστη, που όμως να μην είναι ματσωμένος τουρίστας που αφήνει γερό πουρμπουάρ, λάμπετε.

Γυαλίζει εκείνο το φοβισμένο σκατόψυχο, που έλεγε κι η γιαγιά μου, εγώ σας. Θεριεύει σα μουσολίνικο λοφίο φτιαγμένο από χιτλερικό μουστάκι και στολίζει το καθαρό σας κούτελο σαν κέρατο βερνικωμένο. Θυμώνετε με κάθε ψίθυρο ότι το θύμα ήταν άνθρωπος και δη απόκληρος και δυστυχισμένος, ξωπεταμένος από θεούς κι ανθρώπους, κι είχε κι αυτός κάπου μια μάνα ή ένα παιδί που τον κλαίνε. Στ΄ αρχ... σας, μολογάτε.

Να μην ερχότανε. Να μην περιέφερε το σκούρο δέρμα του, ο λιγδιάρης, ο διαφορετικός, ο οπωσδήποτε γι' αυτό το λόγο κλέφτης, φονιάς, απατεώνας.

Σας ξεσκάτισε τη μάνα. Σας μάζεψε τον κήπο. Εφτυνε το γυαλισμένο αυτοκίνητο να μην σας το ματιάσουνε έτσι που το είχε γλείψει κι άστραφτε το χρήμα σας. Κράτησε τα χωράφια και την επιδότησή σας ζωντανά. Χρόνια τώρα, πάνω από δυο δεκαετίες. Εκανε πόρτα στο μαγαζί. Επλυνε γονατιστός και σκάλες και βρωμιές. Σας έβαψε το σπίτι. Κάθε μπουκιά λαδιού και κάθε κόκκος φράουλας έχει μια σταγόνα απ΄ τον ιδρώτα του. Τον ιδρώτα του μετανάστη. Το ακαθάριστο εθνικό σας προϊό έχει ένα μεγάλο ποσοστό τοις εκατό απ΄ το αίμα του.

Εσείς οι Νεοέλληνες, οι φωναχτεροί. Οχι όλοι. Οι μπουρδελοκάφτες, τα πρωταθλητάκια του πισώπλατου μαχαιρώματος, οι κουραδόμαγκες του μόχθου του άλλου, τα φασισταριά της διπλανής πόρτας, εσείς δεν ήσασταν που γινόσασταν έξαλλοι όταν σας έλεγαν τον πατέρα τουρκόσπορο και τη μάνα παστρικιά;

Εχει και αλήτες και φονιάδες ανάμεσό τους, λέτε. Σίγουρα έχει. Οπως έχει κι ανάμεσό μας. Παιδεραστές, λαμόγια, βιαστές, φονιάδες. Ράτσα καθαρή από έγκλημα πού θα την βρείτε ωρέ ρατσιστές, φυλή ανώτερη της τάξης των τιμολογημένων ηλιθίων από επιλογή; Εσείς που δεν μπορείτε να καταλάβετε μήτε γράμμα απ΄ την προτροπή του ποιητή:

«Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις...νά τη πετιέται από 'ξαρχής. Αντριεύει και θεριεύει. Και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου...».

Καβαλάτε μια μηχανή, με μαύρο μπλουζί φτιαγμένο από παιδιά δούλους στο Μπαγκλαντές, ένα λοστάρι, μια κάμα μαχαιριού δουλεμένη από μετανάστες πάλι, κάπου στην κεντρική Ευρώπη των δανειστών και κυνηγάτε ως δράκους κάτι αφύλαχτα αδύναμα ανθρωπάκια του θεού χωρίς στον ήλιο μοίρα. Κι ύστερα πάτε στη μάνα ή την γκόμενα να σας πλύνει τη ρατσιστική αδρεναλίνη απ΄ τα σώβρακα που βρέχονται γιατί δεν βρήκατε αντίσταση κι ήταν εύκολο το φονικό... Σιγά ρε πατριδοκάπηλοι και πατριδοκλέφτες.

Απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, λέει ο εθνικός Σολωμός, που δεν ήξερε και καλά τα ελληνικά, είναι η ελευθερία. Όχι από τα σπαρμένα πτώματα Ιρακινών, Πακιστανών, Πολωνών, Αλβανών, των εξαθλιωμένων θυμάτων των καπιταλιστών χορηγών σας... Μάσκες Ελλήνων γεμίσαμε κι η χώρα αιματηρός καρνάβαλος κατάντησε. Τοις ποίων ρήμασι πειθόμενοι μωρέ;

* Ω! ξειν αγγέλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι.

Πηγή: Ριζοσπάστης

«ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ» ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΤΟ ΔΗΜΟ ΑΡΧ. ΟΛΥΜΠΙΑΣ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΑ ΣΤΗΝ ΟΡΕΙΝΗ ΗΛΕΙΑ, ΕΝ ΜΕΣΩ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ!...

Toυ  Σωτηρη  Σωτηρόπουλος ΔΙΒΡΗ

Με πολλή περίσκεψη και προβληματισμό γράφουμε το παρόν σημείωμα. Είναι ένα θέμα που μας απασχολεί για χρόνια. Είναι αλήθεια, ότι οι καλοκαιριάτικες γιορτές (συνδυαζόμενες κυρίως με τοπικές θρησκευτικές γιορτές-πανηγύρεις) με κορύφωση το Δεκαπενταύγουστο (τη «Λαμπρή» του καλοκαιριού) υπήρξαν από αιώνων κύριο συστατικό στοιχείο του κοινωνικού πολιτισμού των χωριών μας που ήταν «στο αίμα» μας (θα λέγαμε σήμερα στο DNA μας). Εμείς το παραλάβαμε από τους παλιότερους και θα το παραδώσουμε στις επερχόμενες γενιές. Ήταν κάποτε οι εκδηλώσεις αυτές όχι μόνο ψυχαγωγικές, θρησκευτικές-κατανυκτικές αλλά κυρίως κοινωνικές που ενδυνάμωναν τον ιστό της οικογένειας, της φιλίας, της αλληλεγγύης και τελικά της ψυχολογικής ανάτασης των ξωμάχων της ζωής που κατάφερναν τις στιγμές αυτές να «συγχρωτιστούν» με το ντόπιο αρχοντολόϊ (εκμεταλλευτικό ως επί το πλείστον το υπόλοιπο χρονικό διάστημα) ως ίσοι προς ίσους, να ξεδώσουν για λίγο, να συναντηθούν για …«προξενιά» και παντρολογήματα, να τακτοποιήσουν τις μεταξύ τους συναλλαγές…