Των οικιών ημών εμπιμπραμένων, ημείς άδομεν και 5.614 εξ ημών το γλεντάνε κιόλας χορεύοντας ομού κι όλοι μαζί συρτάκι για να μπουν στα ρεκόρ Γκίνες και ταυτοχρόνως

να «ενισχύσουν το ηθικό» του έθνους που δυσπραγεί, να «δώσουν έναν τόνο αισιοδοξίας» κι άλλα τέτοια πιασάρικα παρόμοια, απότοκα

ενός τηλεορασάκικου τρόπου σκέψης που θα άφηνε ακόμα και τον τζίτζικα (του παραμυθιού με τον μέρμηγκα) άφωνο.

Τι να πω; μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι (πλην όμως όχι! άλλη δουλειά δεν έχει ο Κύριος παρά να μηχανεύεται τον χαμό του ρωμαίικου) - μωραίνει όμως ον βούλεται απολέσαι η πολλή τηλεόραση, ο ρηχός δημόσιος λόγος, η αβάσταχτη ελαφρότης του μελό που μας δέρνει - συχνά πιο ελαφρόμυαλου κι απ’ τα τούρκικα σίριαλ που μας έχουν καρφώσει στον εγκέφαλο.

Ζεϊμπέκικα αλά Γιωργάκη μπροστά στον Τζεμ, τσιφτετέλια πάνω στα τραπέζια και τις πίστες, όπου πρωτοπόρησε η εθνική μας γκλαμουριά του λάιφ στάιλ και της λαμογιάς,

μόνον οικεία κακά μάς θυμίζουν πλέον, απ’ αυτά που μας έφεραν έως εδώ.

Κακέκτυπα αυτών των συμπεριφορών, όπως ο χορός των 5.614 αθλοφόρων των Γκίνες, όχι μόνον δεν εξορκίζουν την κρίση (πώς θα μπορούσαν;) αλλά βυθίζουν σε βαθειά μελαγχολία τις σκιές εκείνων που χόρεψαν άλλους χορούς, στο Ζάλογγο, το Αρκάδι, το Κούγκι - όμως τι λέω; τι ανίερες συγκρίσεις κάνω;

Ζούμε σε μια χώρα που πλέον καταδιώκονται οι νεφροπαθείς, οι ανάπηροι, οι καρκινοπαθείς, οι χρονίως πάσχοντες

κι εμείς καθόμαστε παράλυτοι στ’ αυγά μας κι ακούμε τα μέτρα να φέρνουν το ένα το άλλο.

Διότι αυτή η τακτική των αλλεπάλληλων σοκ στο ίδιο κόλπο είναι: εξαγγέλλονται, φέρ’ ειπείν, μέτρα 11,6 δισ., σε παίρνει η σφαίρα ξώφαλτσα ή ανάμεσα στα μάτια (το ίδιο είναι), αγανακτείς, βρίζεις, λέγε-λέγε τα παπαγαλάκια εμπεδώνεις τα μέτρα που σε σκότωσαν, τα μηρυκάζεις, τα χωνεύεις -εν τέλει τα αποδέχεσαι- και τότε: τσουπ

νέα μέτρα! Χειρότερα! Περισσότερα! Πανικός! Ωρύεσαι! Αλλά σε έχουν ήδη βάλει στο χέρι, σε έχουν ήδη εκπαιδεύσει να ετοιμάζεσαι για το χειρότερο! κι όταν

το χειρότερο έρχεται, εσύ ήδη άλλο ακόμα χειρότερο περιμένοντας το καταπίνεις - και πάει λέγοντας το κακό.

Τα «τελευταία» κάθε φορά μέτρα έχουν διαρκώς ουρά, έχουν διαρκώς συνέχεια. «Νέα μείωση μισθού» σου λένε, δεν βγαίνουν τα 11,6 δισ., χρειαζόμαστε 13,5 δισ. που είναι 18,2 δισ. - χραπ

σου κόβουν και το πενθήμερο!

Σου κόβουν ό,τι απέμεινε απ’ τον 13ο και τον 14ο μισθό (σήμερα απ’ τους συνταξιούχους και τους δημοσίους υπαλλήλους, αύριο από τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα) και εσύ το καταπίνεις κι αυτό διότι κάτι άλλο ακόμα χειρότερο περιμένεις. Κι ύστερα σου φταίει ο διπλανός σου, το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ που έγινε ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν γίνεται ΠΑΣΟΚ, σου φταίνε όλοι, άρα

ουδείς.

Κι αυτοί που όντως φταίνε συνεχίζουν το «Σοκ και Δέος», την «Καταιγίδα της Ερήμου» με τον πανικό, τους «λαγούς», τις διαρροές, τα παπαγαλάκια, τρελαίνεσαι, μπερδεύεσαι, τα παρατάς κι αφήνεις μόνον την απελπισία σου να ελπίζει...

Σε τι όμως μπορεί να ελπίζει η απελπισία; σε σχολεία που έχουν φέτος βιβλία, αλλά δεν έχουν πετρέλαιο;...

Είναι το αποκατασταθέν αυτονόητο (να έχουν δηλαδή βιβλία τα σχολεία) ικανή συνθήκη για να πραγματώνεται το αδιανόητο, να μην έχουν δηλαδή πετρέλαιο, απρόσκοπτη διδασκαλία, όλο και πιο πλούσιους πόρους;

Δεν πάμε μόνον στραβά σαν τον κάβουρα, αλλά και προς τα πίσω σαν τους ηττημένους στρατούς - ίσως όμως πάλι, μπορεί και να κάνω λάθος. Ισως ένα συρτάκι (στα κάρβουνα) να είναι κάτι που θα μπορούσε να με εγκαρδιώσει, αν και οι αναστενάρηδες σ’ αυτήν τη χώρα είναι πολύ λιγότεροι από 5.614!

Αρα, στερούμεθα εμπροσθοφυλακής...

ΠΗΓΗ . email:   Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.