ΠΡΟΣ ΤΗ ΝΕΑ ΠΟΡΕΙΑ

ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ Θ. ΝΤΟΑ ΔΙΚΗΓΟΡΟΥ

Ο Φασισμός προϋποθέτει την Πνευματική, Ηθική και Υλική Πτώχευση του Λαού.

Αραχνιασμένοι οι άνθρωποι, γαντζωμένοι στον Τροχό του Καιρού, μένουν χωρίς Παρόν, χωρίς Μέλλον, χωρίς Φως πουθενά για να γίνεται Αιώνιο το εφήμερο μιας  καθημερινότητας  του Ασήμαντου.

Το δόγμα της άνευ όρων αποδοχής της διεφθαρμένης και διαβρωμένης Πραγματικότητας οδηγεί αναγκαστικά στο καταβύθισμα Όλων μέσα σε αυτήν.

Κυριαρχεί η φιλαργυρία, η απληστία , η αλαζονεία, η αναίδεια, η ασέβεια, η αχαριστία, η παχυδερμία,  η Απάτη των Νεοφιλελεύθερων, η Ιδεολογική χαβούζα των Συγκυβερνώντων Ψευτοσοσιαλιστών, το κρώξιμο των Τρωικανών, η σαπίλα της Ψυχής, ο πιθηκισμός της Λογικής, οι διαστροφές μεταβιβάζονται ως Πολιτισμός, Ιδέες, Αξίες στις Νέες Γενιές.

Ο «εκσυγχρονισμένος» Κοινός Νους σφυρηλατεί και ενισχύει καθημερινά τους λόγους της κωμικοτραγικής κατάστασής του για να ισορροπούν Όλοι και Όλα πάνω από το κενό και το χάος.

Η Τροφή, ο Ύπνος, η Καλοπέραση, ο Πλούτος, τα Αξιώματα, η Δόξα  είναι το Ουράνιο Είδωλο, η Μεγάλη Ιδέα και το Πρότυπο του Σύμπαντος Κόσμου που οι άνθρωποι φτιάχνουν στο μυαλό τους σαν Θεϊκό Υπόδειγμα για να είναι ανήμερα θεριά, σκλάβοι των παθών τους, βουτηγμένοι μέχρι το λαιμό στην κακότητα και στους εκφυλισμούς.

Δεν μπορεί όμως στα πράγματα να ταιριάξουν τα αταίριαστα, ούτε μπορεί να συμφιλιωθεί η πείνα με τον πλούτο, ούτε μπορεί να επιβληθεί με τη βία η αιωνιότητα των αδικιών.

Όλα είναι πια σε μια ισορροπία του τρόμου για να  διογκώνεται η ανεργία,  να διευρύνεται  η φτώχεια,  να επιβαρύνεται με διοξείδια  ο αέρας, να ρυπαίνεται με δηλητήρια η θάλασσα, να κοχλάζουν λάσπη αποβλήτων τα ποτάμια, να κτίζονται με βίλες  τα δάση, να φυτεύονται με παράνομες πολυκατοικίες τα βουνά, αυτός είναι ο Φασισμός.

Όλα είναι πια σε ένα τεντωμένο σχοινί για να γίνεται ο Άνθρωπος ο Εμπρηστής των Ονείρων του , ο Σφαγέας των Ιδανικών , ο Κατεδαφιστής της Φύσης σπέρνοντας στη Γη αντί Ζωής, το Θάνατο, για τους γεννημένους και τους αγέννητους, αυτός είναι ο Φασισμός.

Ο Στρατός όμως των πεινασμένων βρίσκεται πια στο χείλος του γκρεμού έχοντας  την Ανάγκη των χρειωδών για την επιβίωσή του,  ενώ ξυπνά με το χρόνο μέσα του, από το υποσυνείδητό του, η Σκοτεινή Ουσία του Ζωανθρώπου, αυτός είναι ο Φασισμός.

Δεν μπορεί όμως να είναι Ηγήτορες της Ελπίδας οι Πονηροί Πολιτικάντηδες, αυτοί  που ώθησαν τη Χώρα  να διαβεί  μια θάλασσα  τρικυμισμένη, ενώ στη μεγάλη φουρτούνα αποδείχτηκαν καρυδότσουφλες βάρκες παρασύροντας στο ναυάγιό τους το Λαό.

Κάποιοι λένε, ότι, φωνάξεις δεν φωνάξεις, δεν υπάρχει Σωτηρία, Εσύ όμως, πρέπει να είσαι ο Δημόσιος Κατήγορος των  επίορκων και των τυχοδιωκτών που κυβερνούν με το σιδερένιο φιρμάνι και το σπαθί του αίματος  κατά των Αδυνάτων, Εσύ πρέπει να γίνεις ο τιμωρός  των εξαχρειωμένων  που καταπλημμύρισαν τους Τόπους και τις Εξουσίες.

Αν δεν αναστραφεί η Πορεία, το απελπισμένο πλήθος των εξαθλιωμένων δεν θα συγχωρήσει τους Δαίμονες της τραγωδίας του, θα τους πολεμήσει κραυγάζοντας «θάνατος στους αλαζόνες και στους άπληστους Κατέχοντες τον Πλούτο, θάνατος στους Πολιτικούς Συνοδοιπόρους τους».

Στην κορυφή του συλλογισμού ότι, «δεν πάει άλλο η κατάσταση», η Αξιοπρέπεια του Ανθρώπου  θα αρνηθεί την ταπείνωσή της επιτιθέμενη κατά της Ανισότητας και της Αδικίας, θέτοντας εκ νέου με Γενναιοψυχία το νόημα του Δίκαιου Νόμου που πρέπει να διασφαλίζει τη Βεβαιότητα και την Ασφάλεια της Ύπαρξης Όλων.

Προς το Παρόν  ο Λαός Σταυρώνεται στην καθημερινότητά του, χωρίς την Προσδοκία της Ανάστασης, σε κάθε όμως περίπτωση ο Άνθρωπος θα ξυπνήσει από το λήθαργό του για να οργανώσει στο Παρόν το Ελπιδοφόρο Μέλλον του κραυγάζοντας, «φτάνει πια ο εξευτελισμός μου από τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους Υποκριτές».

Κάποια στιγμή ο Λαός, θα ανοίξει το δρόμο για τη Λύτρωσή του, από το Λαό αρχίζει και στο Λαό τελειώνει η Νέα Πορεία της Ελπίδας.