Ο μύθος μιας επανάστασης

Του ΓΕΩΡΓΙΟΥ Θ. ΝΤΟΑ

 

 

Η τυραννοκτονία για την κατάλυση  της Τυραννίας και την εγκαθίδρυση ή την αποκατάσταση της Δημοκρατίας είναι αποδεκτή  έστω και αν είναι το αποτέλεσμα μιας βίαιης επανάστασης που είναι δικαιολογημένη αν δεν υπάρχει άλλη δυνατότητα για τη δημοκρατική αντιμετώπιση του ζητήματος.

Άρα η χρήση βίας δικαιολογείται μόνο υπό το καθεστώς Τυραννίας και συνεπάγεται έναν εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στην Εξουσία και στην Κοινωνία, ανάμεσα στους πλουσίους και  στους φτωχούς, κάθε μια εμπλεκόμενη δύναμη θα χρησιμοποιήσει βία για την επίτευξη των στόχων της.

Αυτό συνέβη στη Γαλλική Επανάσταση του 1789 για να καταλυθεί η Βασιλεία του Λουδοβίκου ΣΤ΄, ο οποίος πέραν του τίτλου του ως Βασιλιάς είχε αυτοαναγορευτεί  και σε Τύραννο ισχυριζόμενος ότι «Το Κράτος είμαι Εγώ».

Η μεσαία τάξη της Γαλλίας  οδήγησε στην Επανάσταση και στην εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας   γιατί είχε ιδανικά και όραμα.

Οι Γάλλοι  εγκυκλοπαιδιστές, όπως ο Βολτέρος, ο Ντιντερό, ο Ντ’ Αλαμπέρ, ο Ρουσσώ , είχαν στηρίξει  ιδεολογικά την Επανάσταση  με το λυτρωτικό για τις μάζες  τρίπτυχο «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα» και την νομιμοποίησαν ηθικά και πολιτικά  με την μνημειώδη φράση του Ρουσσώ  στο Κοινωνικό Συμβόλαιο ότι « Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος, παντού όμως βλέπει αλυσίδες, άρα πρέπει να τις σπάσει».

Η Γαλλική Επανάσταση είχε ηγετικά στελέχη, ανθρώπους με πνευματική και ηθική παιδεία, έτοιμους  να θυσιαστούν χάριν του Λαού, ο Δαντόν, ο Μαρά  και ο Ροβεσπιέρος ήσαν επικεφαλής  όλων των αγώνων κατά του Λουδοβίκου ΣΤ΄ καθώς και οι Ηγέτες στην πρώτη μετά τη βασιλεία Επαναστατική Δημοκρατική Κυβέρνηση.

Έτσι περίπου εκτυλίσσεται σε γενικές γραμμές ο μύθος της Γαλλικής Επανάστασης, ο οποίος αντιστοιχεί και ταυτίζεται με το πραγματικό γεγονός της κατάλυσης της μοναρχίας και της εγκαθίδρυσης της Δημοκρατίας.

Στη Χώρα η χρήση βίας από την Κυβέρνηση κατά των Πολλών καταστρέφει τις προοπτικές ενός δημοκρατικού, λογικού και δικαίου μετασχηματισμού της Κοινωνίας και οδηγεί στην απώλεια της Ελευθερίας και της Ισότητας των Πολιτών στρεφόμενη τελικώς κατά του Δημοκρατικού Πολιτεύματος.

Στη Χώρα με Δημοκρατία η Κυβέρνηση κάνει κατάχρηση της Εξουσίας και χρησιμοποιεί την οικονομική και την ψυχολογική βία κατά των αδυνάτων Πολιτών.

Σε αυτήν όμως την περίπτωση νομιμοποιείται η ειρηνική Δημοκρατική αντίσταση του Λαού κατά της Κυβέρνησης γιατί έχει θέσει τον Εαυτό της εκτός νόμου και εκτός του Κοινωνικού Συμβολαίου ασκώντας την Εξουσία υπό το καθεστώς  Τυραννίας κατά των Πολλών.

Άρα  μια τάξη εξαθλιωμένη και απογυμνωμένη από κάθε ελπίδα είναι αναγκασμένη  να εξεγερθεί για να σταθεί  στα πόδια της αίροντας τα προνόμια των Κατεχόντων τον πλούτο, ίσως είναι πάλι η Μεσαία Τάξη που φτωχοποιείται και εξαθλιώνεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα.

Στον Ύστερο Μεσαίωνα  προ 224 χρόνων στη Γαλλία η μεσαία τάξη οδήγησε στην κατάλυση  του Φεουδαρχικού συστήματος δημιουργώντας τις δυνάμεις που έφεραν την Επαναστατική Αλλαγή στην Κοινωνία.

Η Γαλλική Επανάσταση παρήγαγε την επόμενη ιστορική περίοδο της Δημοκρατίας  που  θεμελιώθηκε στη Λογική, στην Ηθική και στο Κράτος ως διαμεσολαβητών ανάμεσα στο Λαό και στην Εξουσία.

Στη Χώρα με αναλογική αναγωγή των πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών συνθηκών στις αντίστοιχες συνθήκες της προεπαναστατικής Γαλλίας  η  δημοκρατική αντίσταση του Λαού είναι δικαίωμά του και καθήκον του από το Σύνταγμα.

Στη Χώρα όμως δεν υπάρχουν  Διανοητές, ούτε Ηγέτες για να ωθήσουν στην ειρηνική αποκατάσταση των λειτουργιών της Κοινωνικής Δημοκρατίας υπέρ όλων των Πολιτών, ενώ οι υπερβατικές ιδέες δεν έχουν καμία σημασία, ούτε ρόλο στα γιγνόμενα γιατί  λείπουν οι συνθήκες της ταξικής συνείδησης και της ταξικής ενότητας των πενομένων τάξεων.

Στη Χώρα δεν υπάρχει Λογική αφού  κυριαρχεί ο παραλογισμός, δεν υπάρχει Ηθική γιατί κυριαρχεί η ανηθικότητα, δεν υπάρχει Κράτος Δικαίου, ούτε Κοινωνικό Κράτος υπέρ όλων των Πολιτών αφού το Κράτος διαλύεται ξεπουλώντας τον Εαυτό του στα μεγάλα συμφέροντα.

Αναζητείται η χαμένη πολιτική και κοινωνική συνείδηση των Πολιτών, η ιδεολογική και πολιτική αμφισβήτηση της κλειστής κάστας των Εξουσιαστών και των Προνομιούχων για την αποκατάσταση  των λειτουργιών του Δημοκρατικού Πολιτεύματος.

Αναζητείται  η Αρετή ως έννοια γένους που εμπεριέχει τη Σωφροσύνη , τη Σύνεση, την Γενναιοψυχία και τη Δικαιοσύνη των Πολιτών και των Πολιτικών τους Αντιπροσώπων.

Αναζητείται  ο Αγώνας με τα χαρακτηριστικά της Παλιγγενεσίας για την έξοδο της Χώρας από την κρίση και την πορεία προς την ανάπτυξη και την πρόοδο.