Το μπουκάλι και οι καθαριστές

    Όταν σπάει ένα μπουκάλι, είτε περιέχει άρωμα, είτε δηλητήριο, δεν αρκεί να σκουπίσεις τα σπασμένα γυαλιά για να απαλλαγείς απ’ αυτό. Η μυρωδιά του περιεχομένου έχει απλωθεί παντού.

 Οι λεκέδες στο πάτωμα δε βγαίνουν με το πρώτο καθάρισμα. Το υγρό έχει ποτίσει την επιφάνεια, ενώ ένα σωρό μικρότερα γυαλιά βρίσκονται διασκορπισμένα στα πιο απίθανα μέρη. Φυσικά το πρόβλημα θα ήταν ασήμαντο αν το περιεχόμενο ήταν ακίνδυνο. Τι γίνεται όμως όταν το σπάσιμο ενός μπουκαλιού είναι επικίνδυνο και όχι απλώς ενοχλητικό; Αυτό καλούνται να μας απαντήσουν όλοι όσοι μετετράπησαν εν μία νυκτί από σιωπηλοί μάρτυρες σε σφοδρούς επικριτές. Αυτό καλείται να μας απαντήσει και η συγκυβέρνηση, που ένα χρόνο τώρα έκλεινε τα μάτια στα εκατοντάδες, καταγεγραμμένα και μη, περιστατικά νεοναζιστικής βίας, ενώ αμέσως μετά την άγρια δολοφονία του Παύλου Φύσσα και κυρίως μετά το κλίμα που αυτή είχε διαμορφώσει, αποφάσισε επιτέλους να πράξει το αυτονόητο. Πως εξηγεί την ξαφνική και απτή αποκάλυψη θυλάκων ενός δικτύου που εργαζόταν στο κράτος δρώντας ως παρακράτος; Ήταν αλήθεια όλα αυτά άγνωστα στους κυβερνώντες μέχρι σήμερα; Και πόσο καθησυχαστική είναι για τους πολίτες η εικόνα μιας Δικαιοσύνης δύο ταχυτήτων, που από το περιθώριο στο οποίο στεκόταν επί μακρόν, αφήνεται να ορμήσει στο προσκήνιο, κάνοντας τη δουλειά της με ιλιγγιώδεις μάλιστα ρυθμούς; Τα ερωτήματα είναι πολλά αλλά δεν είναι δική μας η υποχρέωση να τα απαντήσουμε. Αυτοί οφείλουν να λογοδοτήσουν. Εμείς μόνο να ανησυχούμε μπορούμε, γιατί κατανοούμε, ίσως καλύτερα από τους ίδιους, το μέγεθος της ζημιάς που έχει γίνει. Και αυτή η ζημιά δε διορθώνεται τόσο απλά, όσο κι αν υπερεκτιμούν τις ικανότητές τους οι επίδοξοι καθαριστές. Ακόμα και αυτοί δεν είναι σε θέση να εκτιμήσουν τις συνέπειες στο άμεσο και στο απώτερο μέλλον. Άλλωστε το ότι έπραξαν το σωστό (για αρχή), δεν εγγυάται σε καμία περίπτωση ότι πλέον δεν είναι αργά.

                                                                                ΦΙΛΗΒΟΣ