ΔΕΗσεις για ξεσηκωμό

Η δρομολόγηση των διαδικασιών για τη διάσπαση και πώληση της ΔΕΗ σε ιδιώτες από την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, επανέφερε πιο πιεστικά το ίδιο πρόβλημα, με το οποίο είναι καιρό τώρα αντιμέτωπες αμφότερες η «κοινωνική» και θεσμική αντιπολίτευση: με ποιο τρόπο μπορεί να εξαναγκαστεί σε παραίτηση τούτη η κυβέρνηση. Κάθε μέρα καθίσταται και σαφέστερη η πρόθεση των συγκυβερνώντων να διαλύσουν και να ιδιωτικοποιήσουν τα πάντα, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό για το κοινωνικό κόστος, οπλισμένοι μόνο με μια κατ’ ευφημισμόν αποφασιστικότητα να πράξουν δήθεν αυτό που είναι αναγκαίο. Αυτή η «αποφασιστικότητα» πρέπει να συναντήσει το αντίρροπό της. Διαρκώς πιάνουμε τον εαυτό μας να παρακολουθεί σαστισμένος την ανάπτυξη του νεοφιλελευθερισμού στην πιο ακραία και παρασιτική εκδοχή του. Τσιμπιόμαστε να δούμε αν είναι πραγματικότητα αυτό που συνομολογούν οι αισθήσεις μας ή αν αντίθετα βιώνουμε έναν παρατεταμένο εφιάλτη που αρνείται να παραδοθεί στη δύναμη της συνείδησης. Αν αυτό που υφιστάμεθα είναι πράγματι ένα συνεχές πείραμα διαρθρωμένο από επαναλαμβανόμενα σοκ –με το επόμενο να είναι πάντα ισχυρότερο του προηγούμενου– τότε δεν θα πρέπει σε κάποιο χρονικό σημείο «χ» να τελειώσει το πείραμα; Είναι βέβαιο πως τα κοινωνικά «υλικά» έχουν συγκεκριμένα όρια αντοχής. Το ζητούμενο είναι ποια είναι αυτά τα όρια και αν στη δική μας περίπτωση μπορεί η ελληνική κοινωνία ή οι πολιτικές δυνάμεις οι οποίες δραστηριοποιούνται εντός της να τα εξακριβώσουν, προκαλώντας το τέλος του πειράματος. Με δυο λόγια, θα πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος για να φύγουν, όσο το δυνατόν νωρίτερα. Είναι αυτονόητο πως θα κάνουν να πάντα ώστε να συνεχίσουν να κυβερνούν ακόμη και χωρίς τη Βουλή. Ήδη η υπόθεση του διαμελισμού της ΔΕΗ έφερε στο προσκήνιο μία «νέα» παράμετρο, την «Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου». Μικρή λεπτομέρεια: οι πράξεις αυτού του τύπου δεν χρειάζεται να περάσουν από τη Βουλή.    

                                                                                    ΦΙΛΗΒΟΣ