Βασίλη Χατζηλάμπρου: Είναι ανάγκη να ξαναχτίσουμε τη χώρα μας από την αρχή και αυτός ο αγώνας είναι δύσκολος
- Γράφτηκε από τον/την NewsRoom
Αποσπάσματα της ομιλίας του βουλευτή Αχαΐας του ΣΥΡΙΖΑ Βασίλη Χατζηλάμπρου στην εκδήλωση που οργάνωσαν χθες οι διοικητικοί
υπάλληλοι του Πανεπιστημίου Πατρών
Κατ’ αρχήν θεωρούσα υποχρέωσή μου να είμαι εδώ σήμερα, σε έναν κλάδο που δίνει έναν δύσκολο αγώνα που μπαίνει στην ένατη εβδομάδα.
[...] Οργανώνουν απέναντι στην κοινωνία, διαρκώς, έναν τρόπο σκέψης. Και αν έχεις και τα κανάλια μαζί σου… Πρέπει να είμαστε πιο συνολικοί. Δείτε κάτι. Λένε: Πρωτογενές πλεόνασμα, 358 εκατ. Μιλάω για το προσχέδιο του προϋπολογισμού. Σε άλλη σελίδα: προοπτικές ανάπτυξης: 2-3 δισ. από το ΕΣΠΑ και βάζουν και 4 δισ. που θα επιστρέψει το κράτος σε ΦΠΑ για αυτά που χρωστάει, χωρίς να είναι καν γραμμένα στις πρώτες σελίδες. Και λένε ότι αυτό είναι η χρηματοδότηση της νέας ανάπτυξης, και δεν τα συνδυάζει καν το υπουργείο Οικονομικών. Γιατί; Γιατί έχει έναν προπαγανδιστικό χαρακτήρα.
Ξέρουν με συνείδηση ότι παλεύουν με τις αντιστάσεις μιας κοινωνίας. Το μελετάνε αυτό. Μελετάνε, δηλαδή, ότι εσείς μπορείτε να αντέξετε εννιά εβδομάδες, δέκα εβδομάδες; Θα έχετε έναν επιμέρους τρόπο να αντιμετωπίσετε το ζήτημα. Οι άνθρωποι που δουλεύουν στα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα, στην αμυντική βιομηχανία, θα έχουν έναν επιμέρους τρόπο να σκέφτονται το ζήτημα. Είναι πολύ δύσκολο να οργανωθεί και να παρακολουθήσει ο καθένας στο σύνολό του μια πολιτική και να βγάλει στο σύνολο συμπεράσματα. […]
Το κύριο συμπέρασμα είναι μέχρι πού είμαστε διατεθειμένοι να πάμε. Είναι εξαιρετικά οργανωμένοι. Εσείς δίνετε έναν αγώνα. Τον δίνετε, όμως, εδώ. Πρέπει να πάμε να φτιάξουμε επιτροπές στις γειτονιές; Πρέπει να πάει το θέμα πιο πέρα; Και όχι μόνο το δικό σας. Πιο συνολικά. Μέτωπα υπάρχουν διαρκώς. Μικρές πορείες που φτάνουν κάθε μέρα έξω από τη Βουλή. Κάθε μέρα. Ανθρώπων που τους έκοψαν τα επιδόματα ενώ είναι ειδικών αναγκών, πολύτεκνοι, οι Βορειοηπειρώτες υπερήλικες που τους τα «έκοψαν» όλα και δεν μπορούν να ζήσουν, 14.000 άνθρωποι… […]
Όταν βλέπαμε τα νούμερα, το 2009, ότι στην Ουγγαρία έπεσε το προσδόκιμο ζωής, έκλεισαν νοσοκομεία, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε μέσα από ποια διαδικασία και διεργασία θα γίνει αυτό. Σήμερα αυτό είναι μπροστά μας, εξελίσσεται. Και η δύναμή τους δείχνει να είναι το να αντιμετωπίζουν το κάθε τι μεμονωμένα, σαλαμοποιημένα. Και στο επίπεδο των στοιχείων και στο επίπεδο της θεωρίας και στο επίπεδο των ανθρώπων.
Και εμείς, αν έχουμε μία δυνατότητα, είναι: συνολική σκέψη –γιατί είναι δύσκολα τα πράγματα και δεν είναι απλές οι απαντήσεις–, οργάνωση των ανθρώπων, συνολική αντιμετώπιση του προβλήματος. Γιατί δεν μπορείς να πεις: θα κρατήσω την αμυντική μου βιομηχανία και δεν θα έχω πανεπιστήμιο. Δεν θα έχω πανεπιστήμιο, αλλά θα έχω καλά νοσοκομεία.
Καταλαβαίνουμε ότι μπαίνουμε στην ουσία της σκέψης και της ανάγκης να ξαναχτίσουμε τη χώρα μας από την αρχή. Αναλογιστείτε την καταστροφή της ανεργίας του 27%, που παραπέμπει μόνο σε πολεμικές συνθήκες. Η καταστροφή έχει στόχευση στον παραγωγικό ιστό και στις σχέσεις που συνδέει τα οικονομικά μεγέθη. […]
Ο αγώνας που κάνουμε είναι σύνθετος. Χρειάζεται να προσπαθήσουμε, όσοι αγωνιζόμαστε και συνειδητοποιούμε έστω κάτι, ώστε να οργανώσουμε τον κόσμο. Μην περιμένουμε ότι αυτό θα γίνει μόνο του. Έχει μια μεγάλη διαδικασία. Γιατί και η απάντηση που πρέπει να δώσουμε την επόμενη μέρα δεν θα είναι το αποτέλεσμα μιας πολιτικής που θα παραγγελθεί και κάποιοι θα πρέπει να την εφαρμόσουν.
Οι πλατείες, για παράδειγμα, άφησαν μια παρακαταθήκη: το αίτημα της δημοκρατίας, όπου ο απλός άνθρωπος συμμετέχει. Δεν εργάζεται μόνο και άλλοι κουμαντάρουν. Λέει γνώμη, προσπαθεί να συνθέσει με τον διπλανό του κάτι. Αυτός είναι ένας δρόμος: συζήτηση, δημοκρατία, οργάνωση, αποτέλεσμα. Ο δρόμος αυτός είναι δύσκολος, αλλά μην τον αφήσουμε σε άλλους.