Του Χρήστου Βορλόκα

Πόσοι πολιτικοί δεν επένδυσαν σε ολόκληρες καμπάνιες, χρησιμοποιώντας τη λέξη «μέλλον»! «Το μέλλον δεν μπορεί να περιμένει», έλεγε κάποτε το σλόγκαν ενός επίδοξου αλλά βραχύβιου πολιτικού κόμματος που για αρχηγό του είχε τον σημερινό πρωθυπουργό. Με τη «μαγική» αυτή λέξη έπαιξαν και πολιτικά πρόσωπα από την Ηλεία. Πού να το φανταζόμαστε εμείς ότι αυτό που εκείνοι αποκαλούσαν «μέλλον» θα ήταν σήμερα μια γεύση παρελθόντος, καθώς η καθήλωση κάθε μορφής ανάπτυξης μας οδηγεί ολοταχώς προς τα πίσω.

Δεν είχα τη διάθεση να γράψω ένα ακόμη άρθρο με τη γνωστή «συνταγή» της κλάψας για τις αδικίες σε βάρος του τόπου μας –φοβούμαι ότι κάτι τέτοιο μάλλον καταντά μελό, όταν επαναλαμβάνεται συχνά. Και δεν θα το έκανα αν δεν διάβαζα πρόσφατες δηλώσεις του υπουργού Υποδομών ο οποίος παραπέμπει το θέμα συνέχισης της Ολυμπίας οδού στις χειμαζόμενες από την κρίση τράπεζες. Ο κ. Χατζηδάκης δήλωσε ότι… αν οι τράπεζες μπορέσουν και θελήσουν να χρηματοδοτήσουν το έργο τότε και μόνον τότε αυτό θα προχωρήσει! Με άλλα λόγια, το αν θα επιβιώσουμε εμείς οι άγρια φορολογούμενοι Ηλείοι στην καρμανιόλα Πάτρας – Πύργου, άπτεται της διάθεσης των τραπεζιτών! Για σκεφτείτε: όλοι μας είμαστε «εν δυνάμει» θύματα της ασφάλτου –κοινή γαρ η τύχη και το μέλλον αόρατο- πόσο μάλλον όταν ο συντελεστής επικινδυνότητας στον συγκεκριμένο δρόμο εμφανίζεται ιδιαίτερα αυξημένος.

Οδηγούμενη, λοιπόν, η Ολυμπία οδός στις καλένδες, ορθώνεται για την Ηλεία ένας τοίχος απομόνωσης και περιθωριοποίησης, αλλά κι ένας τοίχος ανασφάλειας και μόνιμου ρίσκου για τον καθένα μας που χρησιμοποιεί αυτό τον άκρως επικίνδυνο δρόμο. Την ώρα που σε όμορους νομούς παρατηρείται ένας πραγματικός οργασμός αναπτυξιακών έργων, στην Ηλεία επικρατεί «νεκρική» άπνοια.

Έχουμε και λέμε:

Πρόσφατα παραδόθηκε ένα ακόμη τμήμα του σύγχρονου, κλειστού αυτοκινητοδρόμου Καλαμάτας – Τρίπολης και μέχρι το Πάσχα του 2013 θα έχει ολοκληρωθεί και ο κλειστός αυτοκινητόδρομος Λεύκτρο – Σπάρτη, τα μεγαλύτερα τμήματα του οποίου είναι ήδη έτοιμα. Οι αυτοκινητόδρομοι αυτοί ανήκουν και στην Αρκαδία η οποία μαζί με τη Μεσσηνία εντάσσεται σ’ ένα ευρωπαϊκό οδικό δίκτυο με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε αναπτυξιακές δυνατότητες. Αντίστοιχα στην Πάτρα λειτουργεί ήδη το νέο λιμάνι που δεν θα είναι καθόλου παράδοξο αν αποσπάσει από το Κατάκολο τις προσοδοφόρες για τον τόπο μας κρουαζιέρες, λόγω πλεονεκτημάτων υποδομής αλλά και στρατηγικής του εκεί λιμενικού οργανισμού. Στην Αιτωλοακαρνανία επίσης, πέραν των τεράστιων δυνατοτήτων που ξετυλίγονται από τις λιμενικές υποδομές στο Πλατυγιάλι Αστακού, τμήματα της Ιόνιας οδού έχουν ήδη παραδοθεί, ενώ άλλα βρίσκονται στο στάδιο της κατασκευής.

Η Ηλεία, όλως παραδόξως, αν και σημαντικός τουριστικός προορισμός, είναι ο μοναδικός νομός στην Πελοπόννησο και στην Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας που δεν διαθέτει ούτε μια πράσινη πινακίδα οδικής σήμανσης, από αυτές που τοποθετούνται στους σύγχρονους κλειστούς αυτοκινητοδρόμους. Διαθέτει όμως… εκατοντάδες καντηλάκια εκατέρωθεν του κατ’ ευφημισμόν εθνικού δρόμου – καρμανιόλας από Πύργο Προς Πάτρα. Ο κύριος Χατζηδάκης, εμμέσως, είναι σα να προαναγγέλλει ότι… τα καντηλάκια θα αυξηθούν, όσο ο δρόμος αυτός θα παραμένει ένα ανθρώπινο σφαγείο.

Αναρωτιέμαι, όπως και πολλοί από εσάς, τι απέγινε το κράτος που σχεδίαζε και υλοποιούσε μεγάλα έργα υποδομής; Πώς φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο, όπου τα πάντα εξαρτώνται από τους ιδιώτες και τους τραπεζίτες, με το κράτος να παραμένει απλός, άβουλος και ανήμπορος θεατής του κατήφορου της χώρας σε όλα τα επίπεδα; Πώς αφήσαμε να μας εξαπατήσουν όλοι εκείνοι που στις καλές εποχές, τότε που έμπαιναν τα θεμέλια για την ανάπτυξη όλης της Ελλάδας με ακατάσχετη ροή κρατικού χρήματος προς όλες τις κατευθύνσεις, δεν έδωσαν ούτε μια δραχμή για τους δικούς μας αυτοκινητόδρομους, αφήνοντας την Ηλεία στο περιθώριο της ανάπτυξης; Για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα είχα κι εγώ την αφέλεια να πιστεύω ότι οι τοπικοί παράγοντες και κυρίως οι Ηλείοι υπουργοί και βουλευτές, είχαν τη δύναμη να βελτιώσουν την κατάσταση. Ήταν οφθαλμοφανές ότι ο τόπος μας υστερούσε. Δεν χρειάζονταν ιδιαίτερα πειστικά επιχειρήματα για να στρέψουν το ενδιαφέρον των εκάστοτε κυβερνήσεων σε τούτο τον άμοιρο τόπο.

Κι όμως, λες και η Ηλεία δεν είχε εκπροσώπους στη Βουλή, λες και οι Ηλείοι υπουργοί που βρέθηκαν σε καίρια κυβερνητικά πόστα είχαν τα χέρια τους δεμένα ή –το χειρότερο- ενδιαφέρονταν μόνο για την δική τους ευημερία, μέσα σ’ ένα σύστημα όπου η πολιτική εξουσία μοιάζει με φετίχ, κάτι σαν την ηδονική αίσθηση του τραγουδιού των Σειρήνων που εκμαύλισαν ακόμη και τον πολυμήχανο Οδυσσέα, με τη διαφορά ότι εκείνος ήταν συνετός και δεν αποπροσανατολίστηκε από τον στόχο του.

Αλλά και όταν ήρθε η μεγάλη καταστροφή, με τις φονικές πυρκαγιές του 2007, πάλι μας «άδειασαν», πάλι μας παραμύθιασαν με κούφια λόγια και κάλπικες υποσχέσεις. Θα περίμενε κανείς ότι, μέσα στον άφατο πόνο για τις δεκάδες ανθρώπινες απώλειες, θα έστεργαν την τσακισμένη Ηλεία, επισπεύδοντας τουλάχιστο αυτό τον αυτοκινητόδρομο, να πάψουν πια να χάνονται οι άνθρωποι άδικα, να πάψει πια ο νομός μας να μοιάζει αποκομμένος. Όμως, ούτε εκείνη η ανείπωτη τραγωδία δεν κατόρθωσε να αλλάξει τον ρου της καθ’ έξιν εξαπάτησης της κεντρικής εξουσίας προς τον τόπο μας. Η Ηλεία έγινε η σκηνή για άλλη μια θεατρική παράσταση, όπου οι υποσχέσεις έμειναν υποσχέσεις και η αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος δέχθηκε ένα ακόμη καίριο πλήγμα.

Έτσι, θα μπορούσε κάλλιστα να πει κανείς ότι το μέλλον που μας υπόσχονταν κάποιοι… αναβάλλεται επ’ αόριστον! Θα αρκεστούμε όμως σ’ ένα παρόν αβέβαιο, παρακμιακό, μίζερο ή θα διεκδικήσουμε το μέλλον που μας αξίζει;

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ο Χρήστος Βορλόκας είναι δημοσιογράφος, μέλος της Ε.Σ.Η.Ε.Π.Η.Ν.