Τι κάνουμε τώρα οι εκπαιδευτικοί;

Του Νίκου Τσούλια

 

     Ο φετινός Σεπτέμβρης είναι διαφορετικός για την ελληνική εκπαίδευση. Το πρωτόγνωρο γεγονός της διαθεσιμότητας και των απολύσεων εκπαιδευτικών υπό το βάρος της κρίσης έχει αλλάξει το όλο κλίμα. Και αυτό δεν είναι καθόλου απλό ζήτημα, συνδέεται με το επαγγελματικό μέλλον χιλιάδων εκπαιδευτικών και με την ίδια τους τη ζωή.

 Το κλίμα ανασφάλειας και αβεβαιότητας που έχει δημιουργηθεί στους κόλπους της εκπαιδευτικής κοινότητας επιδρά στη γενικότερη λειτουργία των σχολείων μας. Δεν είναι ένα απλό εκπαιδευτικό συμβάν, δεν αφορά μόνο κάποιους εκπαιδευτικούς. Γιατί μια απόλυση εκπαιδευτικού αφορά όλους τους εκπαιδευτικούς, βαραίνει όλους μας.

     Η δράση του κινήματός μας οφείλει τώρα να είναι καλά σχεδιασμένη και οργανωμένη. Η πρόταση αγωνιστικής δράσης έχει το βαρύ φορτίο της αποτελεσματικότητας  και αυτό όχι για ένα επιμέρους οικονομικό στοιχείο – όπως συνέβαινε στο παρελθόν – αλλά για το μέλλον της Τεχνολογικής Επαγγελματικής εκπαίδευσης, για το περιεχόμενο του Γενικού Λυκείου αλλά και για την ίδια την εργασία χιλιάδων συναδέλφων και ως εκ τούτου οφείλει να συσπειρώνει το σύνολο των εκπαιδευτικών με τρόπο σχεδόν απόλυτο.

     Ο αγώνας μας είναι αγώνας διαρκείας. Σήμερα δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει η επόμενη ημέρα. Ο αγώνας μας δεν είναι αγώνας εφόδου. Δεν είναι αγώνας ηρωικής αυτοθυσίας. Η μορφή δράσης και ο απεργιακός μας αγώνας πρέπει να είναι υπό διαρκή καθοδήγηση από τα συνδικαλιστικά μας όργανα και να εκφράζει σε κάθε στιγμή την ελεύθερα εκφρασμένη βούληση των εκπαιδευτικών Αυτό – κατά τη γνώμη μου – σημαίνει ότι δεν προκηρύσσουμε μια απεργία διάρκειας και απλώς την παρακολουθούμε, όπως έχει συμβεί σε όλες τις απεργίες διάρκειας και οι οποίες εξ αυτού του γεγονότος δεν είχαν τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα. Η λογική μιας απεργίας διάρκειας της μορφής «επαναλαμβανόμενα πενθήμερα» δεν μπορεί να συσπειρώσει τον κλάδο, γιατί α) θέτει τις οικονομικές αντοχές των εκπαιδευτικών εξ αρχής σε σκληρή δοκιμασία, β) εισάγεται η λογική του αυτόματου πιλότου, και ομολογείται η αδυναμία ανάληψης ευθύνης, αφού μετά το μόνο που θα κάνει ο οργανωμένος κλάδος είναι να παρακολουθεί την όλη πορεία και γ) αντιμετωπίζεται πολύ πιο εύκολα από την κυβέρνηση. Είναι εξάλλου γνωστό ότι στις απεργίες διάρκειας, κυριαρχεί ο φόβος του να πεις αναστολή ακόμα και όταν αυτό είναι  σε όλους πασίδηλο. Είναι γνωστό  άλλωστε ότι ποτέ η ΟΛΜΕ δεν έχει πει τη λέξη αναστολή με οδυνηρά εκ τούτου του στοιχείου αποτελέσματα.     

     Ο σημερινός αγώνας πρέπει να είναι διαρκής και σε κάθε φάση του να υπάρχει νέα  εκτίμηση της κατάστασης και νέα απόφαση των Γενικών Συνελεύσεων. Επομένως η μορφή 48ωρων απεργιών ανά τακτά χρονικά διαστήματα είναι μια ενδεδειγμένη πρόταση. Με αυτό τον τρόπο διασφαλίζεται ο ζωντανός ιστός της συλλειτουργίας των εκπαιδευτικών, αφού θα συνυπάρχουν συζητώντας διαρκώς για τον αγώνα τους μέσα στα σχολεία.

     Παράλληλα, είναι αναγκαία η ανάπτυξη αγώνων σε γενικότερο κινηματικό πλαίσιο. Απαιτείται δηλαδή η όλο και πιο ευρεία συνεργασία με τις άλλες εκπαιδευτικές Ομοσπονδίες αλλά και με άλλους κλάδους εργαζομένων στο Δημόσιο, ενώ παράλληλα οφείλουμε να είμαστε σε διαρκή κινητικότητα και με την ΑΔΕΔΥ για τη διαμόρφωση κλίματος γενίκευσης του αγώνα. Αλλά σε κάθε περίπτωση, απαιτείται συνεχής και συστηματική ενημέρωση όλων των εργαζομένων α) για τις επιπτώσεις της μείωσης των σημαντικών πεδίων της Τεχνολογικής Επαγγελματικής εκπαίδευσης και β) για το μετασχηματισμό του Γενικού Λυκείου από θεσμό ισχυρής γενικής παιδείας – με παράλληλη διαμόρφωση επαρκούς «εκπαιδευτικού υποστρώματος» στους μαθητές / στις μαθήτριες για τη δημιουργική εξέλιξή τους στη Τριτοβάθμια εκπαίδευση – σε θεσμό που θα προσανατολίζεται πρωτίστως στο σύστημα πρόσβασης και θα είναι συγκροτημένος με ένα ισχυρό εξεταστικό πλέγμα οδηγώντας μαθητές και μαθήτριες στα φροντιστήρια σε εποχές οικονομικής δυσπραγίας για την ελληνική οικογένεια.

      Είναι αρκετά αρνητικό το γεγονός ότι στην πιο δύσκολη φάση της ιστορίας του εκπαιδευτικού επαγγέλματος το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ δεν κατέθεσε πρόταση αγωνιστικής δράσης προς τον κλάδο. Και αυτά συμβαίνουν όταν οι συσχετισμοί στο Διοικητικό Συμβούλιο έχουν αλλάξει, με τις αριστερές παρατάξεις να συγκεντρώνουν συνολικά 7 έδρες στις 11 συνολικά του Συμβουλίου. Και έτσι ενώ μέχρι τώρα οι εν λόγω παρατάξεις κατηγορούσαν τον “κυβερνητικό συνδικαλισμό” ότι μπλοκάρει στην απόφαση αγωνιστικών δράσεων, τώρα που δεν υπάρχει το πρόσχημα του “κυβερνητικού συνδικαλισμού”, οι παρατάξεις αυτές προτείνουν την ακινησία του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ. Και το πιο σημαντικό – γι’ όσους μπορούν και αναλύουν τα δρώμενα στο συνδικαλιστικό μας πεδίο – είναι ότι αυτή η ακινησία θα είναι η μόνιμη στάση του Δ.Σ. με την ισχυρή αριστερή πλειοψηφία. Κατά τα άλλα πλεονάζουν ο βερμπαλισμός, οι θεωρητικές ιδεολογικές περιπλανήσεις και οι βαρύγδουπες δηλώσεις στα Μ.Μ.Ε.

       Αλλά ανεξάρτητα απ’ αυτό το στοιχείο, υπάρχουν οι τοπικές ενώσεις και οι γενικές συνελεύσεις για να δώσουν μορφή και περιεχόμενο στην εκπαιδευτική δράση μας. Και οφείλουμε να στηρίζουμε τους θεσμούς μας πέραν της όποιας κριτικής μας. Ο σημερινός αγώνας είναι δύσκολος, αφορά το μέλλον και τη ζωή χιλιάδων συναδέλφων με τρόπο δραματικό, είναι αγώνας καθόλα ιστορικός. Αφορά όλους και όλες τους / τις εκπαιδευτικούς. Δεν  είναι αγώνας μιας δήθεν φωτισμένης πρωτοπορίας ούτε αγώνας ακτιβισμού. Είναι αγώνας συλλογικός που φέρνει στην επιφάνεια το ζήτημα της Δημόσιας Εκπαίδευσης και της ποιότητας του περιεχομένου του ελληνικού σχολείου. Είναι αγώνας πανεκπαιδευτικός. Είναι αγώνας για το μέλλον της ελληνικής εκπαίδευσης.