Ένα απονενοημένο αντίο

Ήταν μονάχα ένα παιδί. Δεν πρόλαβε να μεγαλώσει, δεν πρόλαβε να ζήσει, ούτε να δει με τα μάτια του πως η ζωή, ακόμα κι έτσι όπως την έχουν καταντήσει, δεν είναι μόνο άγχη, στενοχώριες και αδιέξοδα.

Υπάρχουν τόσα πολλά να δεις και να κάνεις, τόσα συναισθήματα να δοκιμάσεις, τόσες εμπειρίες να βιώσεις, που σίγουρα αξίζει τον κόπο. Αξίζει τον κόπο να στέκεσαι όρθιος και να διαβαίνεις, ανοίγοντας τον δικό σου δρόμο στην ερημιά˙ και να σηκώνεσαι όποτε πέφτεις. Να σηκώνεσαι όποτε σε ρίχνουν βίαια κάτω και να συνεχίζεις την ανεξερεύνητη διαδρομή σου. Αξίζει να παλεύεις για τα όνειρα μέσα από τον εφιάλτη, γιατί μπορεί να κρατάνε λίγο αλλά είναι τόσα πολλά. Αξίζει να επαναλαμβάνεις τα λιγοστά λεπτά της καθαρής ευτυχίας, πετυχαίνοντας όλους εκείνους τους προσωπικούς και συλλογικούς θριάμβους για τους οποίους είναι ικανή η ανθρώπινη φύση. Αλλά αυτό, ήταν μονάχα ένα παιδί. Δεν μπόρεσε να καταλάβει ότι όλα είναι μπροστά του. Ότι μερικές φορές τα γκρίζα σύννεφα σπάνε και εμφανίζεται σιγά σιγά ο ήλιος με το διαπεραστικό, ζεστό του φως και τότε σχεδόν ακούγεται ένα τραγούδι που καλωσορίζει τον ερχομό του. Δε φταίει αυτό το παιδί που το μαύρο σκότωσε πολύ πρόωρα την αγάπη του για τη ζωή. Κάτι όμως πήγε στραβά. Δεν μπορεί να ξεκινάει από το σπίτι του το πρωί για να πάει να δώσει πανελλήνιες και τελικά να ανεβαίνει σε μία πολυκατοικία και να φουντάρει από τον έκτο, κρατώντας ακόμη στα χέρια του μία ταυτότητα και ένα στυλό. Κάτι άσχημο έχει συμβεί από πριν και δε θέλω καν να σκέφτομαι το υπαρκτό ενδεχόμενο να το οδήγησαν οι εξετάσεις στο θάνατο. Γιατί αν ποτέ μάθουμε ότι αυτό ήταν που έφταιξε, έστω κατά κύριο λόγο, τότε θα έχουμε στα χέρια μας ακόμη ένα στοιχείο για την οδυνηρή χρεοκοπία της ελληνικής κοινωνίας.

                                                              ο Λουκάς και ο Σόλων