Συν Αθηνά και χείρα… ακίνητη!

Λίγες μόνο μέρες πριν από τις εκλογές της αυτοδιοίκησης, ένα ζήτημα που αποκτά, λόγω συγκυρίας, αυξημένη σημασία είναι η αποχή.

Οι τελευταίες μετρήσεις καταδεικνύουν ότι και σε αυτές τις εκλογές, η αποχή θα παίξει ρόλο στη διαμόρφωση του αποτελέσματος, πάντοτε σε αναλογία με το ποσοστό στο οποίο θα κινηθεί. Καταρχάς είναι αυτονόητο ότι η επιλογή του πολίτη ο οποίος για χ,ψ λόγους δε θέλει να ψηφίσει, είναι σεβαστή και συνιστά αδιαμφισβήτητο δικαίωμα. Το ζήτημα όμως είναι για ποιους λόγους, και εκεί είναι το πρόβλημα, –στο επιχείρημα. Δυστυχώς τα επιχειρήματα που προσκομίζονται από τους απέχοντες είναι συνήθως ισχνά και δεν αντέχουν στην εμπεριστατωμένη κριτική, χωρίς να λείπουν βεβαίως και περιπτώσεις ανθρώπων που εδραιώνουν καλύτερα την αποχή τους από το πολιτικό πεδίο. Με την εξαίρεση όμως αυτής της ολιγάριθμης ομάδας, το πλήθος που θεωρεί ότι απέχοντας από την εκλογική διαδικασία εκδηλώνει την αδιαφορία, τη δυσθυμία ή και την αποστροφή του για την απαξίωση του πολιτικού συστήματος, συνήθως εμφορείται από το άλογο συναίσθημα αντί να καθοδηγείται από τη λογική της θεώρησης. Κοινή συναισθηματική βάση αυτού του πλήθους είναι η παντελής απουσία νοήματος στην εκλογική διαδικασία. Η μελαγχολία του «δε γίνεται τίποτα» ριζώνει στην καρδιά του. Η απουσία του νοήματος προδίδει την απουσία εμπιστοσύνης ότι έτσι μπορεί να αλλάξει η κατάσταση και κατ’ επέκταση την απουσία πίστης στις συλλογικές διαδικασίες, στη συμμετοχή, στην αντιπροσώπευση, στον κοινωνικό οραματισμό, στην αλλαγή –βαθιά τραυματισμένη λέξη από τους απανταχού πολιτικάντηδες, είναι αλήθεια αυτό– των συσχετισμών στα δημόσια πράγματα. Αναπόφευκτα σχεδόν, ακολουθεί η παραίτηση. Η αποχή από τις εκλογές συνοψίζει κατά πλειοψηφία και τη συνολικότερη απεμπόληση της πολιτικής ταυτότητας σε συνδυασμό με τη στροφή προς έναν αυστηρά ιδιωτικό, περιχαρακωμένο βίο, αποκομμένο από το υπόλοιπο σώμα της κοινωνίας και τις παθήσεις της. Βαθιά στο ασυνείδητο όμως η απελπισία αναζητά διέξοδο στις μεταφυσικές λύσεις και στις μεσσιανικές προσδοκίες που γεννώνται. Σοφά ο αρχαίος πολίτης έλεγε «συν Αθηνά και χείρα κίνει». Το χέρι πρέπει να κουνηθεί και αν δεν ρίξει στην κάλπη αυτό που «πρέπει», ας ρίξει τουλάχιστον αυτό που πιστεύει.       

ο Λουκάς και ο Σόλων