Τι κοινό έχουν ο Γρηγόρης Λαμπράκης, ο Σωτήρης Πέτρουλας, ο Νίκος Τεμπονέρας και ο Παύλος Φύσσας; Μήπως το ότι όλοι τους είναι θύματα δολοφονικής βίας με πολιτικά κίνητρα; Μήπως το ότι στην εποχή τους διακρίθηκαν για την πολιτική τους δράση και τον δημοκρατικό αγώνα για τα πιστεύω τους;

Δε θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που ευρισκόμενος σε μεγάλο σούπερ μάρκετ της Αθήνας, είδα μία γνώριμη ετικέτα.

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν κάθε μέρα, όλη τους τη ζωή με τα φαντάσματα. Πρώτα με την όψη της γυναίκας που τους γέννησε και τους ταΐζει απ’ το βυζί της, από το ίδιο της το σώμα που γίνεται τροφή.

Λένε πως η ιστορία ενός ανθρώπου τον ακολουθεί σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Είναι όμως δυνατό να λησμονηθεί, ιδιαίτερα αν ο άνθρωπος δεν επιλέξει να εξαργυρώσει την ιστορική του διαδρομή προκειμένου να εισπράξει τα πολλαπλά οφέλη.

    Στην ιστορία βρίσκει κανείς πραξικοπήματα και πραξικοπήματα αλλά το «Πραξικόπημα της Μπιραρίας» παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον και προσφέρει σημαντικά όσο και επίκαιρα διδάγματα.

    Τι να πει κανείς… πραγματικά, τέτοιες ώρες δεν ξέρει τι. Αρκείται μάλλον στη φωνή του Νίκου Τσιμπίδα, της τελευταίας φωνής που ήχησε μέσα από το ραδιομέγαρο της ΕΡΤ πριν όλα σιγήσουν.

Τέσσερα χρόνια είναι αρκετός χρόνος για να καταλάβεις πέντε πράγματα. Από τότε που το μνημόνιο μπήκε στη ζωή μας,

    Η ιστορία είναι αν μη τι άλλο συναρπαστική. Στο Ηνωμένο Βασίλειο η άνοδος του σκληροπυρηνικού προτεστάντη βασιλιά Ιάκωβου του Α΄ στο θρόνο, προμήνυε άσχημα πράγματα για τους Βρετανούς καθολικούς.