Η νύχτα του Γκάι Φωκς
- Γράφτηκε από τον/την NewsRoom
Η ιστορία είναι αν μη τι άλλο συναρπαστική. Στο Ηνωμένο Βασίλειο η άνοδος του σκληροπυρηνικού προτεστάντη βασιλιά Ιάκωβου του Α΄ στο θρόνο, προμήνυε άσχημα πράγματα για τους Βρετανούς καθολικούς.
Ήδη από τις πρώτες εβδομάδες της κυριαρχίας του, ο βασιλιάς είχε δείξει τις εχθρικές του διαθέσεις, με τις διώξεις να αυξάνονται δραματικά και τον Ιάκωβο να αναδεικνύεται σε έναν πρώτης τάξεως τύραννο. Ήταν τότε που αποφάσισαν να τον ανατρέψουν, βλέποντας πως σταδιακά θα έχαναν κάθε δικαίωμα, όντας κυνηγημένοι και περιθωριοποιημένοι μέσα στο ίδιο τους το «σπίτι». Έτσι δημιουργήθηκε η συνωμοσία της πυρίτιδας. Το σχέδιο προέβλεπε την ανατίναξη του κοινοβουλίου, που στεγαζόταν στο Παλάτι του Westminster, στις 5 Νοεμβρίου του 1605, ημέρα κατά την οποία ο βασιλιάς θα απευθυνόταν στη διευρυμένη Συνέλευση της Βουλής των Λόρδων και της Βουλής των Κοινοτήτων. Συνολικά 36 βαρέλια γεμάτα μπαρούτι τοποθετήθηκαν κρυφά σ’ ένα παλιό κελάρι στα υπόγεια του παλατιού. Την ανατίναξη είχε αναλάβει ο στρατιωτικός Γκάι Φωκς. Όμως η συνομωσία αποκαλύφθηκε και οι συνωμότες πιάστηκαν και εκτελέστηκαν με διάφορους ευφάνταστους τρόπους. Από τότε η συνομωσία της πυρίτιδας είναι για τους Άγγλους κάτι σαν λαϊκός θρύλος. Γιορτάζεται επίσημα στη χώρα ως η νύχτα του Γκάι Φωκς, έγινε πετυχημένο κόμικς, ενώ πρόσφατα αποτέλεσε τη βάση μίας εξαιρετικής ταινίας. Οι γνωστοί χάκερς «anonymous» χρησιμοποιούν την περιβόητη μάσκα. Μέχρι και η ιστοσελίδα του βρετανικού κοινοβουλίου διατηρεί εκτενές αρχείο για τη συνωμοσία. Τι είναι όμως αυτό που παροτρύνει ακόμη και την επίσημη πολιτεία να υμνεί σχεδόν έναν «τρομοκράτη»; Και γιατί η ιστορία του προκαλεί τόσο μεγάλο θαυμασμό σε όλον τον κόσμο; Ίσως η αντίσταση του απέναντι στην τυραννία. Ίσως η αποφασιστικότητά του να φέρει εις πέρας μία τόσο ριψοκίνδυνη αποστολή. Ή ενδεχομένως –όπως υπαινίσσεται και η κινηματογραφική εκδοχή της υπόθεσης– η επίγνωση ότι ένα κτήριο από μόνο του δεν είναι τίποτα άλλο από ένα μάτσο τούβλα. Η Δημοκρατία δε θεμελιώνεται πάνω σε τούβλα αλλά στη θέληση όσων πιστεύουν πραγματικά σε αυτήν. Και επειδή τελευταία ο φόβος είναι διάχυτος, δανείζομαι ακόμη ένα στοιχείο από την ταινία: «οι πολίτες δεν πρέπει να φοβούνται τις κυβερνήσεις τους, οι κυβερνήσεις πρέπει να φοβούνται τους πολίτες».