Ένα καράβι παλιό σαπιοκάραβο
- Γράφτηκε από τον/την NewsRoom
Είναι σαν καράβι που σκίζει τα κύματα του χρόνου. Πορευόταν πάντοτε με τον ήλιο, που χάριζε γενναιόδωρα το φως του και ενίοτε αυτό το φως γινόταν φορέας των υπερβάσεων που πετύχαινε.
Ένα συγκριτικό πλεονέκτημα, μια δυνατότητα ανεκτίμητη. Αλλά πέρασε και πολλές φουρτούνες. Δεν ήταν καθόλου λίγες οι φορές που κινδύνευσε να βυθιστεί, να μείνει για πάντα στο βυθό της ιστορίας, τίποτα παραπάνω από λαμπρές σελίδες ενός ογκώδους βιβλίου με αρχή, μέση και βέβαια τέλος. Όμως, έτσι ή αλλιώς, τα κατάφερε. Συνέχισε να ταξιδεύει, να μιλά, να σιωπά, να κάνει λάθη, να μεγαλουργεί, να αυτοϋπονομεύεται, να κομίζει πότε πολιτισμό και πότε παρακμή, να πέφτει θύμα ή να γίνεται θύτης. Αυτό μπορεί να ειπωθεί ότι είναι η Ελλάδα, ένα μικρό και ενδιαφέρον καράβι.
Ποτέ δεν πλήττεις ασχολούμενος μαζί του. Και φυσικά σε όλες αυτές τις φάσεις του περιπετειώδους του ταξιδιού, επικρατούσαν είτε ή μεν ή είτε οι δε. Όχι κατά κανόνα διχαστικά αλλά ως αφανής μα και σαφής συσχετισμός δυνάμεων. Σήμερα το καράβι δείχνει πιο γηρασμένο από ποτέ, παλιότερο απ’ ότι πραγματικά είναι. Φαίνεται στην όψη του, φαίνεται στο βλέμμα εκείνων που πατούν το φθαρμένο του κατάστρωμα. Φαίνεται στις ενέργειες εκείνων που το κουμαντάρουν ή τουλάχιστον προσπαθούν.
Το νιώθεις στην ατμόσφαιρα. Το αισθάνεσαι στον αναβρασμό που υπάρχει. Το εκμαιεύεις στα ίχνη φόβου που αφήνουν τα λόγια αυτών που γνωρίζουν καλά το παρελθόν του και πέρασαν όλη τη ζωή τους μελετώντας ένα ημερολόγιο˙ που διηγούνται τι έχει γίνει και τι θα μπορούσε να συμβεί ξανά. Ένας εφιάλτης που τούτο το σαπιοκάραβο τον έχει περάσει πολλές φορές και κάθε φορά πονούσε το ίδιο και θαρρείς πως μόνο από θαύμα γλίτωνε κάθε φορά το ναυάγιο. Ήταν βέβαια και οι φωνές όσων τους πετούσαν στη θάλασσα να σκυλοπνιγούν ή επέλεγαν μόνοι τους να χαθούν στην άβυσσο, γιατί δεν έβλεπαν άλλο τρόπο παρά να δώσουν τη ζωή τους. Ακόμη επιζούν αυτές οι φοβερές συχνότητες. Η ηχώ μάς συνοδεύει δημιουργώντας ένα συνονθύλευμα από νοσταλγία, κουράγιο, περισυλλογή και ανατριχίλα, για το τότε και για το αύριο…
ΦΙΛΗΒΟΣ